Een bezoek aan het ACZ in Eindhoven

Door: Merel

Op 26 maart stapte ik op mijn fiets richting de Oirschotsedijk in Eindhoven. Ik ging naar het asielzoekerscentrum waar ik samen met Lienne en Saskia een afspraak had met Peter.
We gingen naar een gebouwtje waar de administratie van het AZC gevestigd zat. Daar kregen we de PowerPoint presentatie te zien die de mensen te zien krijgen als ze voor het eerst binnen komen.
Dit bestond uit de regels, waar alles was en waar de mensen alles konden vinden.
Er waren veel plaatjes en duidelijke symbolen zodat mensen die de taal niet konden verstaan, wel wisten wat er werd bedoelt.
Het verblijf was daar maximaal drie maanden. Omdat ze vlakbij Eindhoven Airport liggen, mogen ze volgens de wet daar niet langer dan drie maanden wonen.
Elke dag moeten de mensen op de Transfer lijst kijken of ze op interview mogen in Ter Apel. Wanneer hun naam op de lijst staat moeten ze hun kamer netjes achterlaten en hun spullen terugbrengen naar het magazijn. Het ligt aan de groepsgrootte hoe ze naar Ter Apel gaan. Of met de bus of met een taxi.
Alles word in natura betaald. Zo kunnen ze toiletartikelen krijgen en meer van dat soort dingen. Als ze de orde verstoord hebben of een andere regel overtreden hebben, krijgen ze de kans om goed gedrag te tonen. Dan krijgen ze een klusje dat kan uitlopen van tot de ramen lappen tot het trottoir vegen. Bij een tweede waarschuwing worden ze weggestuurd.
Nadat we de kans hadden gekregen om vragen te stellen kregen we een korte rondleiding.
Het toeval bestond dat er in de recreatiezaal een groep studenten zat. Zij waren van de Eindhovense School en het Stedelijk College Eindhoven. Zij hadden een uitwisselingsproject met Turkije en ze waren spelletjes aan het doen wat ze zelf gemaakt hadden. Dit waren voornamelijk Memorie en een zelfbedacht spelletje. Het uitgangspunt was dat Engels, Nederlands en Arabisch met elkaar verbonden waren.
Hierna liepen we met een groepje mee dat een rondleiding kreeg van twee meisjes dat op het AZC verblijven. We mochten bij haar kamer naar binnen waar hun moeder was. Het was erg klein. Er stonden twee bedden, een tv, een wasbak en een koelkast. De moeder sprak geen Engels. Haar dochtertje vertaalt dat ze nog niet weet wanneer ze weg moet. Het andere meisje wilde ook haar kamer laten zien maar dat vind haar familie niet goed.
We liepen samen met Peter terug naar de ingang waar we nog een blik mogen werpen op de Transferlijst. We zagen dat het meisje dat ons net rondleidde die volgende dag weg mocht voor een interview.
Ik vond het zeer interessant om te zien en om het hele verhaal van Peter aan te horen.
Peter vertelde dat het geen gevangenis is, maar af en toe vond ik het daar af en toe wel trekjes van hebben. Het personeel dat er aan het werk was had minimaal een walkie talkie bij zich. Er is daar een strenge beveiliging en ik kreeg sterk het gevoel dat veel asielzoekers zich daar stierlijk liepen te vervelen.
Ook toen we terugliepen naar de uitgang keek ik nog een keer om. Het was niet echt fijn om te zien dat alle mannelijke asielzoekers tegen het raam aangeplakt zaten en ons nog lang nakeken.
Maar het is erg verhelderend voor mij geweest om te zien in wat voor wereld een asielzoeker leeft.
Maar hoe Lienne en Saskia daar over denken..?