Maar hier alsnog het verslag van het AZC
Door: Lienne
Het AZC in Eindhoven. Een tijdelijke noodvoorziening waar mensen uit andere landen voor maximaal drie maanden kunnen verblijven totdat ze in het aanmeldcentrum Ter Apel door de IND kunnen worden verhoord. In mijn hoofd zijn AZC’s witte complexen aan de rand van een dorp of stad. In eerste instantie was ik tijdens onze afspraak het AZC ook voorbijgereden. Toen er geen gebouwen meer op de Oirschotsedijk te zien waren, moest het wel daar zijn. Een voormalig legerterrein.
Bij de ingang hebben Saskia en ik ons net als ieder ander bezoeker aangemeld. Merel wachtte ons op in het wachtkamertje ernaast. Samen met Peter liepen we naar het kantoor van de COA (centraal orgaan opvang asielzoekers). Bij de deur stonden groepen mannen die in het opvangcentrum zaten.
Samen met Peter bekeken we de voorlichting op de computer die de mensen bij aankomst in het AZC te zien krijgen. Dit wordt voornamelijk met beelden gepresenteerd in verband met de taalbarrière. Na enkele vragen en antwoorden kregen we een rondleiding in het opvangcentrum. In het kantoor van de COA hing een groot bord met allerlei verschillende kleuren kaartjes. Peter vertelde dat dit het planbord was waar de namen op staan van de mensen die aankomen en weggaan en ook de kamerverdeling. De kleurtjes waren voor het onderscheid tussen de mannen, vrouwen en kinderen. Ook het land van herkomst stond erbij. Vele landen werden vertegenwoordigd.
Hierna liepen we over het terrein naar het gebouw waar op dat moment enkele activiteiten plaatsvonden. Toevallig was er deze dag een bezoek van studenten van het Stedelijk College. Zij hadden samen met studenten uit Turkije een memory spel gemaakt die ze samen met de kinderen in het AZC gingen spelen. Ook wij mochten meedoen. Het was erg leuk, zoveel nationaliteiten bij elkaar.
Vervolgens kregen we een rondleiding van een jong meisjes die erg goed Engels sprak. Zij liet ons het internetcafé, leslokaal voor Nederlands en de kamers zien. De kamers waren niet groot. Er stond een bed, een kast, een tafel en een televisie. Toen ik deze ruimte bekeek, vond ik het jammer dat er geen gezamenlijke eetruimte was voor iedereen. Volgens Peter was dit vroeger wel het geval, maar nu haalden de mensen hun eten bij de centrale keuken en aten op hun kamers.
Over het algemeen werden er niet veel activiteiten voor de AZC bewoners georganiseerd. Er waren enkele kinderactiviteiten. Voor de vrouwen werd er wel twee keer in de week een praatgroep of een make-up activiteit georganiseerd. Ook wordt er twee keer in de week Nederlandse taalles gegeven. Maar deze zat altijd vol. Als er een plekje vrijkwam, doordat iemand op transfer ging, moest je er snel bij zijn. Om de tijd te doden, kunnen de bewoners vrijwilligerswerk, bijvoorbeeld ramen lappen, binnen het AZC doen.
Als laatste belandden we bij de transferlijst. Deze hing bij de ingang. Hier stonden namen op van diegenen die de volgende dag een interview in Ter Apel zouden hebben. Een naar gevoel bekroop me. Het was belangrijk om hier elke dag op te kijken. De familie van onze jonge begeleidster stond er op en zou de volgende dag met de rest van de “gelukkigen” in de bus naar Ter Apel vertrekken.
Wij zijn vier 2e jaars studenten CMV aan de Fontys. Voor ons buitenlandproject gaan wij naar Bosnië. Hier gaan wij onderzoeken hoe er omgegaan word met jongeren die een oorlogstrauma hebben opgelopen. Met deze blog willen we u graag op de hoogte houden van onze vorderingen en activiteiten over dit project.
donderdag 14 mei 2009
dinsdag 12 mei 2009
Dinsdag 12 mei 2009
Oke de datum klopt niet meer helemaal.. Maar toch gaat deze blog verder waar de vorige geeindigt was.
Na een heftige avond namen we de volgende morgen, 5 mei, afscheid van Branka en Snaga Zene.
Ze heeft ons naar het station van Tuzla gebracht en alledrie hadden we ons een beetje verkeken op de reistijd.
Na drie uur kwamen we aan in Zenica. Hier hebben we Nina gebeld, zij woont in Kacuni en Nicole, Lienne en Saskia hadden in Januari al kennis gemaakt met haar.
Zij zorgde voor een taxi die ons eerst naar een schooltje bracht waar Nina op dat moment lesgaf.
Na een kort gesprek bracht de taxi ons naar Kacuni.
Daar aangekomen hebben we het jeugdcentrum bekeken dat een groep van Fontys in Januari opgeknapt had. Na een episch weerzien van twee personen, besloten Merel, Lienne en Saskia om een hapje te gaan eten. Dit verliep niet geheel soepel door een communicatieprobleem, maar we hebben ons vermaakt!
Rond een uur of zeven toverde we met z'n drieen de spelletjes uit de koffer, die we later in het jeugdcentrum zouden laten, en probeerde de bewoners van Kacuni aan de gang te krijgen.
Na een tijdje vermaakte een groepje kinderen zich erg met de Disney Memory.
Die nacht sliepen Lienne, Merel en Saskia in Busovaca. Lienne en Saskia hadden in Januari bij een gezin thuis geslapen. Na een telefoontje vonden ze het erg leuk dat ze weer kwamen.
Nicole bleef die nacht in Kacuni.
De volgende dag zagen we elkaar weer in Kacuni, waar we vervolgens verder reden naar Sarajevo. Daar zouden we nog iets eten en dan langzaamaan weer terug gaan naar Ramici teruggaan.
In Ramici hebben we ons voornamelijk voorbereid op de reis terug die de volgende dag alweer zou plaatsvinden.
Donderdag 7 mei zagen we Anita, William en de andere groep met wie we gekomen waren weer.
De reis terug was goed verlopen, alhoewel de vliegreis iets rustiger had gemogen.
Alles bij elkaar hebben we enorm veel gezien, rondgereisd en meegemaakt.
Onze individuele verhalen komen snel op de blog!
Merel
Nicole
Lienne
Saskia
Na een heftige avond namen we de volgende morgen, 5 mei, afscheid van Branka en Snaga Zene.
Ze heeft ons naar het station van Tuzla gebracht en alledrie hadden we ons een beetje verkeken op de reistijd.
Na drie uur kwamen we aan in Zenica. Hier hebben we Nina gebeld, zij woont in Kacuni en Nicole, Lienne en Saskia hadden in Januari al kennis gemaakt met haar.
Zij zorgde voor een taxi die ons eerst naar een schooltje bracht waar Nina op dat moment lesgaf.
Na een kort gesprek bracht de taxi ons naar Kacuni.
Daar aangekomen hebben we het jeugdcentrum bekeken dat een groep van Fontys in Januari opgeknapt had. Na een episch weerzien van twee personen, besloten Merel, Lienne en Saskia om een hapje te gaan eten. Dit verliep niet geheel soepel door een communicatieprobleem, maar we hebben ons vermaakt!
Rond een uur of zeven toverde we met z'n drieen de spelletjes uit de koffer, die we later in het jeugdcentrum zouden laten, en probeerde de bewoners van Kacuni aan de gang te krijgen.
Na een tijdje vermaakte een groepje kinderen zich erg met de Disney Memory.
Die nacht sliepen Lienne, Merel en Saskia in Busovaca. Lienne en Saskia hadden in Januari bij een gezin thuis geslapen. Na een telefoontje vonden ze het erg leuk dat ze weer kwamen.
Nicole bleef die nacht in Kacuni.
De volgende dag zagen we elkaar weer in Kacuni, waar we vervolgens verder reden naar Sarajevo. Daar zouden we nog iets eten en dan langzaamaan weer terug gaan naar Ramici teruggaan.
In Ramici hebben we ons voornamelijk voorbereid op de reis terug die de volgende dag alweer zou plaatsvinden.
Donderdag 7 mei zagen we Anita, William en de andere groep met wie we gekomen waren weer.
De reis terug was goed verlopen, alhoewel de vliegreis iets rustiger had gemogen.
Alles bij elkaar hebben we enorm veel gezien, rondgereisd en meegemaakt.
Onze individuele verhalen komen snel op de blog!
Merel
Nicole
Lienne
Saskia
maandag 4 mei 2009
Maandag 4 mei
Onze eerste update vanuit Bosnie!
We hebben met z´n vieren al ontzettend veel gezien en meegemaakt.
De reis naar Bosnie is erg goed verlopen. Het was de eerste keer vliegen voor Nicole, maar ze heeft zich er erg dapper doorheen geslagen.
Op het vliegveld in Sarajevo werden we opgehaald door een bus waar we met elf man ingingen.
Vanuit Out Of Area gingen er nog zes jongere uit Helmond mee. Samen met hun hebben we de eerste nacht in Ramici geslapen. De zaterdag bestond dus eigenlijk voornamelijk uit onze bestemming bereiken, elkaar iets beter leren kennen, koken en films kijken.
Naast de keuken was een kleinere ruimte waar twee banken stonden.
Hier zijn we met z´n vieren gaan liggen. Dit vooral omdat niemand echt wist waar de tent was, en we zouden de volgende dag misschien niet in Ramici slapen. (Dus niet de moeite om een tent op te zetten en luchtbedden op te blazen)
Rond tien uur ´s avonds werd duidelijk dat we de volgende avond terecht konden in Tuzla.
Om half acht ging op zondag 3 mei de wekker alweer. ´s Morgens gingen we met de groep jongeren mee die een ritje door de bergen gingen maken.
We zijn langs een hotel geweest dat nu is afgebrand. Voor de oorlog was het een hotel waar mensen die deelnamen aan de Olymische Spelen in konden overnachten tijdens de spelen. Tijdens de oorlog hebben soldaten de gasten in de kelders opgesloten en het hotel in brand gestoken.
Ook hebben we een stuk gezien waar de Olympische Spelen waren gehouden in 1984, waarna we onze weg vervolgden naar het Tunnelmuseum.
Hierna kwamen we in het centrum van Sarajevo uit. We hebben nog met de rest meegegeten en na een kort rondje door het centrum gingen we dan op eigen houtje verder.
Met de tram gingen we naar het busstation van Sarajevo en vanuit daar konden we met de bus naar Tuzla. Dit was een reis van drie uur. Op zich niet zo heel erg, alleen het word een iets ander verhaal wanneer heel de reis door de bergen gaat.
In tegenstelling tot in Nederland kregen we in de bus onze plaatsen aangewezen. Hierdoor zaten we niet met z´n vieren bij elkaar, maar zo kwam het wel dat een bosnische vrouw, Lienne en Saskia hoorde praten. Deze vrouw sprak hun aan en ze vertelde dat ze in de oorlog naar Nederland was gevlucht met haar twee zoons. Haar man en de rest van haar familie is gestorven tijdens de oorlog.
Ze woont nu nog steeds in Enschede. Voornamelijk omdat ze niet goed terugdurft. Haar eigen huis roept te pijnlijke herinneringen op. Wel gaat ze nog langs bij kennissen, zoals ook die dag. Ze was erg benieuwd naar wat we in Bosnie kwamen doen en zodra ze de redenen hoorden werd ze erg enthousiast.
Ze heeft aan de buschauffeur gevraagd of hij door wilde rijden tot onze bestemming, maar hij raadde ons aan om een taxi te pakken. Uiteindelijk kwam de vrouw in gesprek met vier andere vrouwen in de bus en zij hebben voor ons de taxi geregeld. Zo zijn we niet genept door de taxichauffeurs. (Zien wij eruit als toeristen dan?)
Aangekomen bij Snaga Žene, de instelling waarin we mochten overnachten, zijn we hartelijk ontvangen bij de buren. De vrouw die ons op zou vangen, Branka, zou er zo aankomen.
We zijn dus uiteindelijk goed aangekomen in Tuzla. En we hebben goed geslapen en dit keer met iets meer bewegingsruimte.
Maandag 4 mei, vandaag dus, hebben we kennis gemaakt met de instelling waarin we nu verblijven.
Waar Nicole en Merel geslapen hebben kwamen 2 groepen met kinderen die daar les kregen. In Bosnie gaan kinderen pas vanaf hun zesde jaar naar school, en hier kregen ze voorbereidend onderwijs. Als eerste mochten de kinderen van 4 tot 6 jaar, van fruit een insect maken. Ze kregen nog een rekenopdracht en uiteindelijk hebben ze nog voor ons gezongen. Beneden was voor de moeders een meditatie uurtje aan de gang. Toen kregen we de gelegenheid om vragen te stellen aan een medewerker die in Snaga Žene werkte. Rond een uur of twaalf konden we met twee andere medewerkers mee naar een soort van vluchtelingenkamp. De mensen die hier zaten zijn hun huis kwijtgeraakt tijdens de oorlog. Doordat deze kampen niet meer gesubsidieerd worden door de overheid konden ze zelf kiezen of ze hier wilden blijven. Of ze konden terug naar hun (vaak verwoeste) huizen. Veel mensen zijn toch in het kamp gebleven.
Met de twee medewerkers mochten we een huis binnen waar alle vrouwen bij elkaar kwamen. We konden niet verstaan waar ze het over hadden, maar achteraf hoorden we dat de twee medewerkers elke week langsgaan bij de vrouwen. Dan kunnen te kwijt wat ze in die zeven dagen gedaan hebben en waar ze tegenaan lopen.
Zo zijn we in drie van dit soort kampen geweest. Bij het tweede kamp waar we kwamen hebben we met z´n vieren speelgoed uitgedeelt in een klas. Dit speelgoed hadden we in Nederland bij elkaar gezocht.
Na een slingerende weg terug naar Snaga Žene, zijn we ons alweer langzaam voor aan het bereiden op morgen.
Morgenvroeg vertrekken we weer met de bus naar Kacuni waar we welkom zijn bij het jeugdcentrum dat een groep van de Fontys heeft opgeknapt in Januari.
Hier gaan we proberen activiteiten te organiseren voor de jeugd die daar komt.
Allemaal erg spannend en leuk weer!
Wij hopen binnenkort snel weer een bericht op de blog te kunnen plaatsen.
Merel
Nicole
Lienne
Saskia
We hebben met z´n vieren al ontzettend veel gezien en meegemaakt.
De reis naar Bosnie is erg goed verlopen. Het was de eerste keer vliegen voor Nicole, maar ze heeft zich er erg dapper doorheen geslagen.
Op het vliegveld in Sarajevo werden we opgehaald door een bus waar we met elf man ingingen.
Vanuit Out Of Area gingen er nog zes jongere uit Helmond mee. Samen met hun hebben we de eerste nacht in Ramici geslapen. De zaterdag bestond dus eigenlijk voornamelijk uit onze bestemming bereiken, elkaar iets beter leren kennen, koken en films kijken.
Naast de keuken was een kleinere ruimte waar twee banken stonden.
Hier zijn we met z´n vieren gaan liggen. Dit vooral omdat niemand echt wist waar de tent was, en we zouden de volgende dag misschien niet in Ramici slapen. (Dus niet de moeite om een tent op te zetten en luchtbedden op te blazen)
Rond tien uur ´s avonds werd duidelijk dat we de volgende avond terecht konden in Tuzla.
Om half acht ging op zondag 3 mei de wekker alweer. ´s Morgens gingen we met de groep jongeren mee die een ritje door de bergen gingen maken.
We zijn langs een hotel geweest dat nu is afgebrand. Voor de oorlog was het een hotel waar mensen die deelnamen aan de Olymische Spelen in konden overnachten tijdens de spelen. Tijdens de oorlog hebben soldaten de gasten in de kelders opgesloten en het hotel in brand gestoken.
Ook hebben we een stuk gezien waar de Olympische Spelen waren gehouden in 1984, waarna we onze weg vervolgden naar het Tunnelmuseum.
Hierna kwamen we in het centrum van Sarajevo uit. We hebben nog met de rest meegegeten en na een kort rondje door het centrum gingen we dan op eigen houtje verder.
Met de tram gingen we naar het busstation van Sarajevo en vanuit daar konden we met de bus naar Tuzla. Dit was een reis van drie uur. Op zich niet zo heel erg, alleen het word een iets ander verhaal wanneer heel de reis door de bergen gaat.
In tegenstelling tot in Nederland kregen we in de bus onze plaatsen aangewezen. Hierdoor zaten we niet met z´n vieren bij elkaar, maar zo kwam het wel dat een bosnische vrouw, Lienne en Saskia hoorde praten. Deze vrouw sprak hun aan en ze vertelde dat ze in de oorlog naar Nederland was gevlucht met haar twee zoons. Haar man en de rest van haar familie is gestorven tijdens de oorlog.
Ze woont nu nog steeds in Enschede. Voornamelijk omdat ze niet goed terugdurft. Haar eigen huis roept te pijnlijke herinneringen op. Wel gaat ze nog langs bij kennissen, zoals ook die dag. Ze was erg benieuwd naar wat we in Bosnie kwamen doen en zodra ze de redenen hoorden werd ze erg enthousiast.
Ze heeft aan de buschauffeur gevraagd of hij door wilde rijden tot onze bestemming, maar hij raadde ons aan om een taxi te pakken. Uiteindelijk kwam de vrouw in gesprek met vier andere vrouwen in de bus en zij hebben voor ons de taxi geregeld. Zo zijn we niet genept door de taxichauffeurs. (Zien wij eruit als toeristen dan?)
Aangekomen bij Snaga Žene, de instelling waarin we mochten overnachten, zijn we hartelijk ontvangen bij de buren. De vrouw die ons op zou vangen, Branka, zou er zo aankomen.
We zijn dus uiteindelijk goed aangekomen in Tuzla. En we hebben goed geslapen en dit keer met iets meer bewegingsruimte.
Maandag 4 mei, vandaag dus, hebben we kennis gemaakt met de instelling waarin we nu verblijven.
Waar Nicole en Merel geslapen hebben kwamen 2 groepen met kinderen die daar les kregen. In Bosnie gaan kinderen pas vanaf hun zesde jaar naar school, en hier kregen ze voorbereidend onderwijs. Als eerste mochten de kinderen van 4 tot 6 jaar, van fruit een insect maken. Ze kregen nog een rekenopdracht en uiteindelijk hebben ze nog voor ons gezongen. Beneden was voor de moeders een meditatie uurtje aan de gang. Toen kregen we de gelegenheid om vragen te stellen aan een medewerker die in Snaga Žene werkte. Rond een uur of twaalf konden we met twee andere medewerkers mee naar een soort van vluchtelingenkamp. De mensen die hier zaten zijn hun huis kwijtgeraakt tijdens de oorlog. Doordat deze kampen niet meer gesubsidieerd worden door de overheid konden ze zelf kiezen of ze hier wilden blijven. Of ze konden terug naar hun (vaak verwoeste) huizen. Veel mensen zijn toch in het kamp gebleven.
Met de twee medewerkers mochten we een huis binnen waar alle vrouwen bij elkaar kwamen. We konden niet verstaan waar ze het over hadden, maar achteraf hoorden we dat de twee medewerkers elke week langsgaan bij de vrouwen. Dan kunnen te kwijt wat ze in die zeven dagen gedaan hebben en waar ze tegenaan lopen.
Zo zijn we in drie van dit soort kampen geweest. Bij het tweede kamp waar we kwamen hebben we met z´n vieren speelgoed uitgedeelt in een klas. Dit speelgoed hadden we in Nederland bij elkaar gezocht.
Na een slingerende weg terug naar Snaga Žene, zijn we ons alweer langzaam voor aan het bereiden op morgen.
Morgenvroeg vertrekken we weer met de bus naar Kacuni waar we welkom zijn bij het jeugdcentrum dat een groep van de Fontys heeft opgeknapt in Januari.
Hier gaan we proberen activiteiten te organiseren voor de jeugd die daar komt.
Allemaal erg spannend en leuk weer!
Wij hopen binnenkort snel weer een bericht op de blog te kunnen plaatsen.
Merel
Nicole
Lienne
Saskia
vrijdag 1 mei 2009
Een middag op bezoek op een AZC
Door: Saskia
Als je er langs komt rijden met de auto krijg je altijd een beetje een naar gevoel, het heeft iets weg van een gevangenis met die hekken er om heen en de gebouwen die je ziet staat maken het er ook niet beter op.
We hadden die dag een afspraak met de heer Peter Poorter, hij zou ons een presentatie en een rondleiding geven. Voor je bij het kantoor ben waar de presentatie wordt gegeven zie je al een hoop veel pictogrammen omdat weinig mensen de taal kennen mensen die samenscholen voor gebouwen.
Voor het gebouw waar het vanuit werd gewerkt en gecoördineerd word wemelt het van de mensen hopen op een klusje, om een spelletje te lenen maar ook omdat er bezoekers waren (wij) was erg veel belangstelling.
Tijdens de presentatie werd kregen we verteld wat je hier als nieuwkomer voor informatie krijgt over zijn kamer, het eten, ter Apel, de spullen en transferlist en uiteraard dingen die wel en niet mogen. Dit waren een hoop regels waar ze rekening mee moeten houden.
Toen kregen we een rondleiding en dit begon al in het kantoor daar dan hadden ze een muur vol met een soort van een klein postvakjes, 4 postvakjes waren een kamer en als een blauw kaartje in een postvakje zat werd het bezet door een man, zo had je ook nog rood en oranje.
Toen we naar buiten gingen kwamen we langs het magazijn. Hier kunnen mensen aan het begin van het verblijf beddengoed krijgen en wat andere nodige spullen. Deze moeten de dag voor ze naar transfer terug brengen naar het magazijn.
Op onze weg naar de volgende ruimte kwamen een groepje bewoners wat ramen aan het lappen was. Peter vertelde dat dit een taakstraf was ze hadden zich niet aan de regels gehouden dus moesten ze over ruimte houden.
We liepen langs een gebouw dit was een school hier werden cursussen Nederlands gegeven wat momenteel een heel stuk minder was omdat geheel gedraaid wordt door vrijwilligers maar de klassen zitten altijd vol.
Bij het volgende gebouw aangekomen, dit was het restaurant. Hier wordt als een nieuwe groep komt, de presentatie gehouden. Hier worden ook films vertoont. Het heette het restaurant want vroeger wat dit publieke eetruimte nu konden alleen nog het eten hier halen en op hun kamer op eten. Koken was verboden op de kamer ivb met brandgevaar. Er waren al een aantal gebouwen gesloten door de brandweer omdat het niet veilig. Hier was ook een kinderverblijf bij.
Als je restaurant iets verder door loop waren er de vrouwen en kinderruimte, hier broeide het van activiteiten een aantal middelbare scholen waren er hun maatschappelijk stage aan het vervullen en waren spelletjes aan het te doe met de kinderen in het centrum en ze werden overladen met lekkernijen. Toen waren we ook mee gaan doe met de spelletjes en dat was echt heel leuk de communicatie is echt moeizaam maar spelletjes zoals memorie zijn universeel en dat maakt het erg leuk.
Daarna heeft een klein meisje met perfect engels haar kamer laten zien. Een kamer van net 18 m2 waar 2 stapelbedden in staan 4 kleine kastjes en ook is een tafel met stoelen.
Op de weg terug naar ingang/uitgang kwamen we nog langs het internetcafé, dit altijd druk bezet door de mensen. Het verzopen voetbalveld. En als laats veel besproken transferlist hier moet je als bewoner elke dag op kijken of je naar de volgende bestemming in Nederland kan: ter Apel.
Als je er langs komt rijden met de auto krijg je altijd een beetje een naar gevoel, het heeft iets weg van een gevangenis met die hekken er om heen en de gebouwen die je ziet staat maken het er ook niet beter op.
We hadden die dag een afspraak met de heer Peter Poorter, hij zou ons een presentatie en een rondleiding geven. Voor je bij het kantoor ben waar de presentatie wordt gegeven zie je al een hoop veel pictogrammen omdat weinig mensen de taal kennen mensen die samenscholen voor gebouwen.
Voor het gebouw waar het vanuit werd gewerkt en gecoördineerd word wemelt het van de mensen hopen op een klusje, om een spelletje te lenen maar ook omdat er bezoekers waren (wij) was erg veel belangstelling.
Tijdens de presentatie werd kregen we verteld wat je hier als nieuwkomer voor informatie krijgt over zijn kamer, het eten, ter Apel, de spullen en transferlist en uiteraard dingen die wel en niet mogen. Dit waren een hoop regels waar ze rekening mee moeten houden.
Toen kregen we een rondleiding en dit begon al in het kantoor daar dan hadden ze een muur vol met een soort van een klein postvakjes, 4 postvakjes waren een kamer en als een blauw kaartje in een postvakje zat werd het bezet door een man, zo had je ook nog rood en oranje.
Toen we naar buiten gingen kwamen we langs het magazijn. Hier kunnen mensen aan het begin van het verblijf beddengoed krijgen en wat andere nodige spullen. Deze moeten de dag voor ze naar transfer terug brengen naar het magazijn.
Op onze weg naar de volgende ruimte kwamen een groepje bewoners wat ramen aan het lappen was. Peter vertelde dat dit een taakstraf was ze hadden zich niet aan de regels gehouden dus moesten ze over ruimte houden.
We liepen langs een gebouw dit was een school hier werden cursussen Nederlands gegeven wat momenteel een heel stuk minder was omdat geheel gedraaid wordt door vrijwilligers maar de klassen zitten altijd vol.
Bij het volgende gebouw aangekomen, dit was het restaurant. Hier wordt als een nieuwe groep komt, de presentatie gehouden. Hier worden ook films vertoont. Het heette het restaurant want vroeger wat dit publieke eetruimte nu konden alleen nog het eten hier halen en op hun kamer op eten. Koken was verboden op de kamer ivb met brandgevaar. Er waren al een aantal gebouwen gesloten door de brandweer omdat het niet veilig. Hier was ook een kinderverblijf bij.
Als je restaurant iets verder door loop waren er de vrouwen en kinderruimte, hier broeide het van activiteiten een aantal middelbare scholen waren er hun maatschappelijk stage aan het vervullen en waren spelletjes aan het te doe met de kinderen in het centrum en ze werden overladen met lekkernijen. Toen waren we ook mee gaan doe met de spelletjes en dat was echt heel leuk de communicatie is echt moeizaam maar spelletjes zoals memorie zijn universeel en dat maakt het erg leuk.
Daarna heeft een klein meisje met perfect engels haar kamer laten zien. Een kamer van net 18 m2 waar 2 stapelbedden in staan 4 kleine kastjes en ook is een tafel met stoelen.
Op de weg terug naar ingang/uitgang kwamen we nog langs het internetcafé, dit altijd druk bezet door de mensen. Het verzopen voetbalveld. En als laats veel besproken transferlist hier moet je als bewoner elke dag op kijken of je naar de volgende bestemming in Nederland kan: ter Apel.
Abonneren op:
Posts (Atom)