Maandag 4 mei

Onze eerste update vanuit Bosnie!
We hebben met z´n vieren al ontzettend veel gezien en meegemaakt.
De reis naar Bosnie is erg goed verlopen. Het was de eerste keer vliegen voor Nicole, maar ze heeft zich er erg dapper doorheen geslagen.
Op het vliegveld in Sarajevo werden we opgehaald door een bus waar we met elf man ingingen.
Vanuit Out Of Area gingen er nog zes jongere uit Helmond mee. Samen met hun hebben we de eerste nacht in Ramici geslapen. De zaterdag bestond dus eigenlijk voornamelijk uit onze bestemming bereiken, elkaar iets beter leren kennen, koken en films kijken.
Naast de keuken was een kleinere ruimte waar twee banken stonden.
Hier zijn we met z´n vieren gaan liggen. Dit vooral omdat niemand echt wist waar de tent was, en we zouden de volgende dag misschien niet in Ramici slapen. (Dus niet de moeite om een tent op te zetten en luchtbedden op te blazen)
Rond tien uur ´s avonds werd duidelijk dat we de volgende avond terecht konden in Tuzla.
Om half acht ging op zondag 3 mei de wekker alweer. ´s Morgens gingen we met de groep jongeren mee die een ritje door de bergen gingen maken.
We zijn langs een hotel geweest dat nu is afgebrand. Voor de oorlog was het een hotel waar mensen die deelnamen aan de Olymische Spelen in konden overnachten tijdens de spelen. Tijdens de oorlog hebben soldaten de gasten in de kelders opgesloten en het hotel in brand gestoken.
Ook hebben we een stuk gezien waar de Olympische Spelen waren gehouden in 1984, waarna we onze weg vervolgden naar het Tunnelmuseum.
Hierna kwamen we in het centrum van Sarajevo uit. We hebben nog met de rest meegegeten en na een kort rondje door het centrum gingen we dan op eigen houtje verder.
Met de tram gingen we naar het busstation van Sarajevo en vanuit daar konden we met de bus naar Tuzla. Dit was een reis van drie uur. Op zich niet zo heel erg, alleen het word een iets ander verhaal wanneer heel de reis door de bergen gaat.
In tegenstelling tot in Nederland kregen we in de bus onze plaatsen aangewezen. Hierdoor zaten we niet met z´n vieren bij elkaar, maar zo kwam het wel dat een bosnische vrouw, Lienne en Saskia hoorde praten. Deze vrouw sprak hun aan en ze vertelde dat ze in de oorlog naar Nederland was gevlucht met haar twee zoons. Haar man en de rest van haar familie is gestorven tijdens de oorlog.
Ze woont nu nog steeds in Enschede. Voornamelijk omdat ze niet goed terugdurft. Haar eigen huis roept te pijnlijke herinneringen op. Wel gaat ze nog langs bij kennissen, zoals ook die dag. Ze was erg benieuwd naar wat we in Bosnie kwamen doen en zodra ze de redenen hoorden werd ze erg enthousiast.
Ze heeft aan de buschauffeur gevraagd of hij door wilde rijden tot onze bestemming, maar hij raadde ons aan om een taxi te pakken. Uiteindelijk kwam de vrouw in gesprek met vier andere vrouwen in de bus en zij hebben voor ons de taxi geregeld. Zo zijn we niet genept door de taxichauffeurs. (Zien wij eruit als toeristen dan?)
Aangekomen bij Snaga Žene, de instelling waarin we mochten overnachten, zijn we hartelijk ontvangen bij de buren. De vrouw die ons op zou vangen, Branka, zou er zo aankomen.
We zijn dus uiteindelijk goed aangekomen in Tuzla. En we hebben goed geslapen en dit keer met iets meer bewegingsruimte.
Maandag 4 mei, vandaag dus, hebben we kennis gemaakt met de instelling waarin we nu verblijven.
Waar Nicole en Merel geslapen hebben kwamen 2 groepen met kinderen die daar les kregen. In Bosnie gaan kinderen pas vanaf hun zesde jaar naar school, en hier kregen ze voorbereidend onderwijs. Als eerste mochten de kinderen van 4 tot 6 jaar, van fruit een insect maken. Ze kregen nog een rekenopdracht en uiteindelijk hebben ze nog voor ons gezongen. Beneden was voor de moeders een meditatie uurtje aan de gang. Toen kregen we de gelegenheid om vragen te stellen aan een medewerker die in Snaga Žene werkte. Rond een uur of twaalf konden we met twee andere medewerkers mee naar een soort van vluchtelingenkamp. De mensen die hier zaten zijn hun huis kwijtgeraakt tijdens de oorlog. Doordat deze kampen niet meer gesubsidieerd worden door de overheid konden ze zelf kiezen of ze hier wilden blijven. Of ze konden terug naar hun (vaak verwoeste) huizen. Veel mensen zijn toch in het kamp gebleven.
Met de twee medewerkers mochten we een huis binnen waar alle vrouwen bij elkaar kwamen. We konden niet verstaan waar ze het over hadden, maar achteraf hoorden we dat de twee medewerkers elke week langsgaan bij de vrouwen. Dan kunnen te kwijt wat ze in die zeven dagen gedaan hebben en waar ze tegenaan lopen.
Zo zijn we in drie van dit soort kampen geweest. Bij het tweede kamp waar we kwamen hebben we met z´n vieren speelgoed uitgedeelt in een klas. Dit speelgoed hadden we in Nederland bij elkaar gezocht.
Na een slingerende weg terug naar Snaga Žene, zijn we ons alweer langzaam voor aan het bereiden op morgen.
Morgenvroeg vertrekken we weer met de bus naar Kacuni waar we welkom zijn bij het jeugdcentrum dat een groep van de Fontys heeft opgeknapt in Januari.
Hier gaan we proberen activiteiten te organiseren voor de jeugd die daar komt.
Allemaal erg spannend en leuk weer!
Wij hopen binnenkort snel weer een bericht op de blog te kunnen plaatsen.

Merel
Nicole
Lienne
Saskia