Een beetje verlaat

Maar hier alsnog het verslag van het AZC
Door: Lienne

Het AZC in Eindhoven. Een tijdelijke noodvoorziening waar mensen uit andere landen voor maximaal drie maanden kunnen verblijven totdat ze in het aanmeldcentrum Ter Apel door de IND kunnen worden verhoord. In mijn hoofd zijn AZC’s witte complexen aan de rand van een dorp of stad. In eerste instantie was ik tijdens onze afspraak het AZC ook voorbijgereden. Toen er geen gebouwen meer op de Oirschotsedijk te zien waren, moest het wel daar zijn. Een voormalig legerterrein.
Bij de ingang hebben Saskia en ik ons net als ieder ander bezoeker aangemeld. Merel wachtte ons op in het wachtkamertje ernaast. Samen met Peter liepen we naar het kantoor van de COA (centraal orgaan opvang asielzoekers). Bij de deur stonden groepen mannen die in het opvangcentrum zaten.
Samen met Peter bekeken we de voorlichting op de computer die de mensen bij aankomst in het AZC te zien krijgen. Dit wordt voornamelijk met beelden gepresenteerd in verband met de taalbarrière. Na enkele vragen en antwoorden kregen we een rondleiding in het opvangcentrum. In het kantoor van de COA hing een groot bord met allerlei verschillende kleuren kaartjes. Peter vertelde dat dit het planbord was waar de namen op staan van de mensen die aankomen en weggaan en ook de kamerverdeling. De kleurtjes waren voor het onderscheid tussen de mannen, vrouwen en kinderen. Ook het land van herkomst stond erbij. Vele landen werden vertegenwoordigd.
Hierna liepen we over het terrein naar het gebouw waar op dat moment enkele activiteiten plaatsvonden. Toevallig was er deze dag een bezoek van studenten van het Stedelijk College. Zij hadden samen met studenten uit Turkije een memory spel gemaakt die ze samen met de kinderen in het AZC gingen spelen. Ook wij mochten meedoen. Het was erg leuk, zoveel nationaliteiten bij elkaar.
Vervolgens kregen we een rondleiding van een jong meisjes die erg goed Engels sprak. Zij liet ons het internetcafé, leslokaal voor Nederlands en de kamers zien. De kamers waren niet groot. Er stond een bed, een kast, een tafel en een televisie. Toen ik deze ruimte bekeek, vond ik het jammer dat er geen gezamenlijke eetruimte was voor iedereen. Volgens Peter was dit vroeger wel het geval, maar nu haalden de mensen hun eten bij de centrale keuken en aten op hun kamers.
Over het algemeen werden er niet veel activiteiten voor de AZC bewoners georganiseerd. Er waren enkele kinderactiviteiten. Voor de vrouwen werd er wel twee keer in de week een praatgroep of een make-up activiteit georganiseerd. Ook wordt er twee keer in de week Nederlandse taalles gegeven. Maar deze zat altijd vol. Als er een plekje vrijkwam, doordat iemand op transfer ging, moest je er snel bij zijn. Om de tijd te doden, kunnen de bewoners vrijwilligerswerk, bijvoorbeeld ramen lappen, binnen het AZC doen.
Als laatste belandden we bij de transferlijst. Deze hing bij de ingang. Hier stonden namen op van diegenen die de volgende dag een interview in Ter Apel zouden hebben. Een naar gevoel bekroop me. Het was belangrijk om hier elke dag op te kijken. De familie van onze jonge begeleidster stond er op en zou de volgende dag met de rest van de “gelukkigen” in de bus naar Ter Apel vertrekken.