Money, Money Please

Door: Saskia

Soms dan bezoek je een plek en dan hoor je dingen en zie je dingen en dan denk je…nou heb ik het gezien nou heb ik het gehoord. En dan ga je weer en dan val je zo hard van dat blok af mijn eerste keer Bosnië was heftig maar emotioneel gezien deed het lang is niet zoveel als het nu deed.

De eerste dag dat we daar kwamen we terecht bij een gehandicapte instelling en dan schrik je toch weer als je ziet hoe de zorg daar is in tegenstelling tot Nederland.

Op zondag kun je in Bosnië niet zoveel dus zijn we samen met de groep waarmee we gekomen waren de bergen van Sarajevo ingetrokken, dit was niet zomaar een gezellige wandeling maar we kregen plekken gezien waar dood, onrust en angst gezaaid was. De prijzentribune van de olympische spelen in ’84 diende in de oorlog als executieblok hoe je iets van triomf en trots in zoiets kun veranderen.

Die dag vertrokken we ook naar Tuzla, een stad omringd door vluchtelingenkampen, daar zouden we een dame –Branka- ontmoeten. Daar voor zaten vanuit Sarajevo 3 uur in bus, halverwege kwam er opeens een dame richting mij en Lienne ze vertellen dat ze in Nederland woonden en dan ze uit Bosnië omstreken Srebrencia kwam. Ze durfde echt nooit meer terug zo bang was er voor dat er nog een keer iets zou gebeuren.
Ook iets erg bij gebleven van de busreis elke halte stonden kinderen besmeurt onder de viezigheid en smerige kapotte kleren smeken voor money, money. Je wil ze dan zo graag iets geven maar het kan niet omdat je weet dat ze het af moeten staan.

Toen dat er opzat gingen we naar Snaga Zene wat kracht van de vrouwen betekend. Daar hebben we 2 nachten geslapen. We keken een morgen mee wat ze in Snaga zene deden, het was een soort van peuterspeelzaal maar dan voor kinderen met een moeilijker gezin. Dit is geheel gefinancierd door organisaties in Nederland. Daarnaast was er een pedagoge, psychiater en therapeutische groepen voor vrouwen. De medewerkers van snage zene behandelde ook de vrouwen in vluchtelingen kampen.
Waar wij dus met hun mee heen gaan, van de 3 heeft er zoveel indruk gemaakt het lag superafgelegen, kinderen met alleen maar kapotte dingen nauwelijks voldoende om te overleven met heelveel op een kleine plek.
Bij de andere 2 woonde we een vrouwe praatgroep bij hier kunnen vrouwen praten over wat ze mee gemaakt hebben en nog dagelijks in de band zijn van de oorlog. Veel zijn hun man kwijt geraakt maar van een aantal was het weekend een vreugde moment aangezien ze eindelijk te horen hebben gekregen dat hun man dood was.

Dit alles heeft heel veel indruk gemaakt, ook al was dit niet eind van de reis.