Door: Lienne
Het land is prachtig en de mensen zijn aardig. Nou ja, behalve die twee controleurs dan die ons zo nodig een boete moesten geven. Zoveel geschiedenis verborgen in de bergen. Prachtige, heftige en trieste verhalen. Ineens hoorde ik ze overal. Zag ik ze overal. Mensen die de oorlog in Bosnië hadden meegemaakt en waren gevlucht en nu hun verhaal aan mij vertelden. En ook al heb ik naar hun verhalen geluisterd en beschoten gebouwen gezien, nog steeds is het moeilijk voor te stellen om midden in het vuur te staan.
In 1984 waren de Olympische Spelen in Bosnië. Daarbij stond een hotel. In dit hotel hebben ze in de oorlog 198 mensen opgesloten om vervolgens in brand te steken. Ik loop er doorheen en ik snap het niet. Zo ziek. Ik voel dat ik boos word.
Vandaag gingen we drie vluchtelingenkampen bezoeken. Samen met de psycholoog mochten we bij het wekelijkse bezoek aanschuiven. In een klein kamertje te midden 20 andere oudere vrouwen. Zij zaten op de grond en als gasten moesten wij op de bank. Eén voor één bekeek ik de vrouwen. Allemaal hadden ze de oorlog meegemaakt. Een naar iets wat hun met elkaar verbindt. Ik luister met aandacht wanneer de vrouwen aan de psychologe vertellen wat ze die week hebben meegemaakt. Hoewel ik er niks van begrijp, blijf ik luisteren. Ik krijg tranen in mijn ogen, ik weet niet waarom.
We rijden verder het niets in. Via een zanderige weg komen we bij een paar huisjes. Hier zit ook een school bij. Met één klas. Met kinderen van groep 4 t/m8. We hebben een tas vol leuke spulletjes bij die we gesponsord hebben gekregen uit Nederland. Terwijl we het uitdelen, verschijnen de glimlachen op de gezichten van de kinderen. Voor de juf hebben we ook lesmateriaal mee. Ze zijn allemaal blij. En wij ook.
In het vliegtuig zit ik naast een vrouw uit Bosnië. Ze vliegt net terug van vakantie. Terug naar Duitsland, waar ze nu woont. Voorheen woonde ze in Mostar, een plaatsje in Bosnië vlakbij de zee. Ook zij is gevlucht. Haar ouders wonen nog wel in Sararajevo, maar zij heeft haar leven in Duitsland. Ze mist de zee.
zondag 14 juni 2009
De uitvoering van het project!
Door: Nicole
Dag 1, zaterdag
We reisden samen met Anita mee van Out of Area naar Sarajevo. We hadden afgesproken op het station in Helmond. Er zou namelijk nog een groep gaan, maar die gingen daar andere dingen doen dan ons. Vanuit het station van Helmond stond er een bus klaar die ons naar Keulen in Duitsland zou brengen.
In Keulen stapte we op het vliegtuig. Het was de eerste keer dat ik in het vliegtuig ging en vond het toch wel spannend, maar gelukkig mocht ik langs Liënne en Merel zitten.
We kwamen aan in Sarajevo en werden opgehaald met een bus die Anita had geregeld.
Uiteindelijk kwamen we dan aan bij onze slaapplek in Ramici.
Eigenlijk zouden we in tenten slapen, maar gelukkig sliepen we toch binnen. S’ avonds werd het namelijk een stuk kouder. We zouden met z’n 4’en in de woonkamer slapen. Maar eerst gingen we boodschappen doen.
De groep die met Anita mee ging moesten vanavond zelf koken. In het begin heb ik nog meegeholpen met het vlees. Daarna ben ik naar buiten gegaan. Naast de bungalow waar wij sliepen stond nog een bungalow. Hier wonen een aantal mensen met een handicap die wat zelfstandiger zijn. Iets verderop zit een instelling met ernstigere vormen van handicaps. Hier ga ik ook zelf stage lopen in september. Met de mensen uit de bungalow naast ons heb ik nog een balletje gegooid wat erg leuk was.
Dag 2, zondag
Naar Sarajevo en verder naar Tuzla. In Sarajevo zijn we eerst wat gaan eten en zijn daarna nog een rondje gelopen in de stad.
We hebben toen de tram gepakt naar het busstation. En hebben toen meteen onze eerste echte Bosnische boete gekregen. We hadden geen kaartje gekocht. Liënne had nog wel gevraagd waar we uit moesten stappen, maar de tramchauffeur zei niets over een kaartje. Er kwamen 2 controleurs op ons af, eerst begrepen we het niet, maar hebben meteen de boete betaald.
De busreis naar Tulza duurde 3 uur. Ik heb toen een groot gedeelte van mijn boek uitgelezen waar ik mee bezig was. Het boek ging over Sebrenica. En heel toevallig zat er een Bosnische vrouw in de bus die nu in Nederland woont. Ze maakten een praatje met Saskia en Liënne en heeft gezorgd dat een andere vrouw in de bus ons heeft geholpen aan een taxi voor maar 4 euro (het was ongeveer 10 minuten).
We zochten naar het huis Snaga Zene (vrouwen kracht). Snaga Zene is een huis waar verschillende activiteiten plaats vinden, onder andere hebben hier kinderen van 4 tot 6 jaar anderhalf uur les. Ook worden de vrouwen, die leiden aan depressie of andere problemen, geholpen door middel van meditatie en andere technieken. De mensen die daar werken proberen problemen te signaleren bij de kinderen en de vrouwen (problemen die zijn ontstaan door de oorlog). Er worden dan gesprekken gehouden, en er wordt geprobeerd om de problemen op te lossen. Ook heeft deze organisatie een aantal sponsoren uit onder andere Duitland. Het huis vonden we niet meteen en toen we aankwamen was er niemand. De buren vroegen of we even bij hun wilde wachten. We kregen te drinken en een rondleiding in hun huis van hun zoon.
Degene die ons binnen liet in het huis, vertelde waar we alles konden vinden en dat Branca de vrouw die ons verder zou helpen rond 10 uur s’ avonds langs zou komen.
De buurjongen kwam ons halen en wilde eigenlijk de stad aan ons laten zien, maar we konden niet te lang wegblijven omdat Branca zou komen.
In plaats van avond eten, hebben we chips en drank gekocht. Toen Branca kwam zaten we chips te eten en we kregen meteen te horen dat dit niet gezond was.
Ze vertelde ons dat zij ons wel naar een aantal vluchtelingenkampen kon brengen.
We zijn toen vroeg gaan slapen, we sliepen met 2 op 1 kamer ik sliep samen met Merel en Saskia en Liënne sliepen samen.
Dag 3, maandag
De volgende dag hadden we alles opgeruimd op de kamer van mij en Merel omdat hier les zou worden gegeven aan kinderen van 4 tot 6 jaar.
Na het ontbijt mochten we hier ook mee kijken. Dit was erg leuk, ze kregen verschillende dingen om te doen. Eerst mochten ze van fruit een lieveheersbeestje maken of een boot. Ze kregen rekenen en taal en als laatste zongen de kinderen een aantal liedjes voor ons.
Ook mochten we even binnen kijken in de zaal waar volwassenen een soort van pilates/meditatie kregen.
Hierna mochten we mee rijden met een vrouw die haar ronde ging maken bij de vluchtelingen kampen. Als eerste gingen we naar een vluchtelingen kamp waar deze vrouw een vrouwengroep begeleiden. Elke week hadden ze gesprekken over hoe zij zich voelde, waar ze tegen aanliepen of wat juist goed was gegaan. Iedereen kwam aan het woord. Bij het tweede vluchtelingen kamp zijn we bij een basisschool gaan kijken. Hier hebben we een aantal spulletjes uitgedeeld, de kinderen vonden het erg leuk. Bij het derde vluchtelingen kamp was er weer een vrouwengesprek. Het was best heftig. Deze mensen zitten hier eigenlijk al vanaf de oorlog (15 jaar). En omdat ze geen geld hebben en amper geld krijgen van de overheid kunnen ze ook hier niet weg. Het geld wat ze van de overheid krijgen is zo minimaal dat ze daar alleen hun eten van kunnen kopen. Er werkt ook haast niemand alleen een aantal mannen hebben werk. Als je werk vind bestaat er wel een kans om uit de vluchtelingen kampen te komen, je kunt dan sparen en een huis bouwen. Maar helaas is dit maar voor weinig mensen mogelijk.
Na deze dag hebben we wel normaal eten gekocht en heb ik gekookt. Branca kwam weer langs en vertelde verhalen over de oorlog en over Snaga Zene. Ook hebben we haar een cadeau gedaan wat ze aan de muur kon hangen.
Toen Branca weg ging hebben we nog een drankje gedronken en nog wat nagepraat over de dag.
Dag 4, dinsdag
Branca zette ons af bij het busstation en ging zelfs met ons mee een kaartje halen. Ook hebben we van haar een boek gekregen over Snaga Zene. We dachten dat de busreis deze keer wat korter zou duren, zo’n 1,5. Maar we zaten weer 3 uur in de bus. Ondertussen kregen we contact met Nina. Nina is een vrouw die wij nog kende van het project wat wij in Kacuni hebben gedaan. Nina zorgde ervoor dat we werden opgehaald met de taxi. De taxi bracht ons eerst naar de basisschool waar zij werkt. Het was erg leuk om haar weer te zien.
Vervolgens bracht de taxi ons naar Luna. Hier hebben we in januari met het project telkens gegeten en s’ avonds wat gedronken. Nedzad een man waar we in januari mee samen hebben gewerkt en die nu het jeugdcentrum draaiende houd zou naar Luna komen. Hij zou ons dan vertellen of we dan iets zouden kunnen doen/organiseren in het jeugdcentrum wat we daar hebben opgeknapt. Toen we het jeugdcentrum naar binnen wilde gaan zag ik weer iemand die ik heel lang niet had gezien. Saskia, Liënne en Merel vonden het goed als ik met hem mee ging om met hem bij te praten. Ook zag ik zijn zusje weer wat echt een super schatje is.
Toen ik terug kwam in het jeugdcentrum waren zij met een aantal kinderen memorie aan het spelen. De spelletjes die Saskia had meegenomen heeft zij daar gelaten.
Saskia, Liënne en Merel sliepen deze avond bij Layla een meisje waar ze in januari ook bij sliepen. Ik sliep bij Salem en Selma.
Dag 5, woensdag
De volgende dag heeft Salem mij wat van kacuni laten zien. S’middags bracht hij ons naar Sarajevo. Daar hebben Saskia, Merel en Liënne wat gewinkeld en wij 2 hebben wat gekletst in de zon. Toen wilde hij ons ook meteen naar Ramici brengen, maar hij wilde dan wel meteen aanrijden omdat hij moe was en de volgende dag weer om 5 uur op moest om te werken. Saskia, Merel en Liënne vonden het wel jammer dat we zo snel weer richting Ramici gingen.
S’ avonds in Ramici hebben we bij Gina die daar stage loopt en Alma haar stage begeleider gezeten. Deze avond sliepen we wel gewoon boven. De groep van Anita sliep nu ergens anders.
Dag 6, donderdag
Ik moest s’ ochtends om kwart voor 8 Gina wakker maken, want ik zou dan om half 9 een rondleiding krijgen waar ik in september stage zou gaan lopen. Dit was echt heel erg leuk. Vooral de kinderafdeling. 1 kindje probeerde telkens de filter van de sigaretten op te eten. Hier moest dus goed worden opgelet. Buiten waren er een aantal mannen aan het voetballen met een paar jongens die bij de groep van Anita hoorde.
Ik heb bijna alle afdelingen gezien en Gina legde mij uit wat zij daar allemaal deed.
Na deze rondleiding heb ik nog de groep van Anita meegeholpen met schilderen. De groep moest namelijk een gedeelte opknappen bij de instelling. Het zag er heel leuk uit.
En ja, toen gingen we alweer naar het vliegveld. Iedereen pakte zijn spullen en we reden weg van Ramici.
Het vliegtuig vloog weer naar Keulen en vanaf Keulen kwam er een bus uit Nederland ons ophalen.
En toen stonden we opeens weer op Helmond centraal.
Wat mij op viel in Bosnië is dat de mensen heel erg vriendelijk en gastvrij zijn.
Wat we hebben gezien in de vluchtelingen kampen heeft mij erg geraakt. Ik ga 3 maanden in Bosnië stage lopen bij de instelling in Ramici. Ondertussen wil ik graag kijken of ik meer kan betekenen voor de mensen in de vluchtelingen kampen. Hopelijk kan ik na de 3 maanden dat ik Bosnië zit projecten gaan opzetten, zodat door de projecten de leefsituatie in de vluchtelingen kampen verbeterd wordt.
Dag 1, zaterdag
We reisden samen met Anita mee van Out of Area naar Sarajevo. We hadden afgesproken op het station in Helmond. Er zou namelijk nog een groep gaan, maar die gingen daar andere dingen doen dan ons. Vanuit het station van Helmond stond er een bus klaar die ons naar Keulen in Duitsland zou brengen.
In Keulen stapte we op het vliegtuig. Het was de eerste keer dat ik in het vliegtuig ging en vond het toch wel spannend, maar gelukkig mocht ik langs Liënne en Merel zitten.
We kwamen aan in Sarajevo en werden opgehaald met een bus die Anita had geregeld.
Uiteindelijk kwamen we dan aan bij onze slaapplek in Ramici.
Eigenlijk zouden we in tenten slapen, maar gelukkig sliepen we toch binnen. S’ avonds werd het namelijk een stuk kouder. We zouden met z’n 4’en in de woonkamer slapen. Maar eerst gingen we boodschappen doen.
De groep die met Anita mee ging moesten vanavond zelf koken. In het begin heb ik nog meegeholpen met het vlees. Daarna ben ik naar buiten gegaan. Naast de bungalow waar wij sliepen stond nog een bungalow. Hier wonen een aantal mensen met een handicap die wat zelfstandiger zijn. Iets verderop zit een instelling met ernstigere vormen van handicaps. Hier ga ik ook zelf stage lopen in september. Met de mensen uit de bungalow naast ons heb ik nog een balletje gegooid wat erg leuk was.
Dag 2, zondag
Naar Sarajevo en verder naar Tuzla. In Sarajevo zijn we eerst wat gaan eten en zijn daarna nog een rondje gelopen in de stad.
We hebben toen de tram gepakt naar het busstation. En hebben toen meteen onze eerste echte Bosnische boete gekregen. We hadden geen kaartje gekocht. Liënne had nog wel gevraagd waar we uit moesten stappen, maar de tramchauffeur zei niets over een kaartje. Er kwamen 2 controleurs op ons af, eerst begrepen we het niet, maar hebben meteen de boete betaald.
De busreis naar Tulza duurde 3 uur. Ik heb toen een groot gedeelte van mijn boek uitgelezen waar ik mee bezig was. Het boek ging over Sebrenica. En heel toevallig zat er een Bosnische vrouw in de bus die nu in Nederland woont. Ze maakten een praatje met Saskia en Liënne en heeft gezorgd dat een andere vrouw in de bus ons heeft geholpen aan een taxi voor maar 4 euro (het was ongeveer 10 minuten).
We zochten naar het huis Snaga Zene (vrouwen kracht). Snaga Zene is een huis waar verschillende activiteiten plaats vinden, onder andere hebben hier kinderen van 4 tot 6 jaar anderhalf uur les. Ook worden de vrouwen, die leiden aan depressie of andere problemen, geholpen door middel van meditatie en andere technieken. De mensen die daar werken proberen problemen te signaleren bij de kinderen en de vrouwen (problemen die zijn ontstaan door de oorlog). Er worden dan gesprekken gehouden, en er wordt geprobeerd om de problemen op te lossen. Ook heeft deze organisatie een aantal sponsoren uit onder andere Duitland. Het huis vonden we niet meteen en toen we aankwamen was er niemand. De buren vroegen of we even bij hun wilde wachten. We kregen te drinken en een rondleiding in hun huis van hun zoon.
Degene die ons binnen liet in het huis, vertelde waar we alles konden vinden en dat Branca de vrouw die ons verder zou helpen rond 10 uur s’ avonds langs zou komen.
De buurjongen kwam ons halen en wilde eigenlijk de stad aan ons laten zien, maar we konden niet te lang wegblijven omdat Branca zou komen.
In plaats van avond eten, hebben we chips en drank gekocht. Toen Branca kwam zaten we chips te eten en we kregen meteen te horen dat dit niet gezond was.
Ze vertelde ons dat zij ons wel naar een aantal vluchtelingenkampen kon brengen.
We zijn toen vroeg gaan slapen, we sliepen met 2 op 1 kamer ik sliep samen met Merel en Saskia en Liënne sliepen samen.
Dag 3, maandag
De volgende dag hadden we alles opgeruimd op de kamer van mij en Merel omdat hier les zou worden gegeven aan kinderen van 4 tot 6 jaar.
Na het ontbijt mochten we hier ook mee kijken. Dit was erg leuk, ze kregen verschillende dingen om te doen. Eerst mochten ze van fruit een lieveheersbeestje maken of een boot. Ze kregen rekenen en taal en als laatste zongen de kinderen een aantal liedjes voor ons.
Ook mochten we even binnen kijken in de zaal waar volwassenen een soort van pilates/meditatie kregen.
Hierna mochten we mee rijden met een vrouw die haar ronde ging maken bij de vluchtelingen kampen. Als eerste gingen we naar een vluchtelingen kamp waar deze vrouw een vrouwengroep begeleiden. Elke week hadden ze gesprekken over hoe zij zich voelde, waar ze tegen aanliepen of wat juist goed was gegaan. Iedereen kwam aan het woord. Bij het tweede vluchtelingen kamp zijn we bij een basisschool gaan kijken. Hier hebben we een aantal spulletjes uitgedeeld, de kinderen vonden het erg leuk. Bij het derde vluchtelingen kamp was er weer een vrouwengesprek. Het was best heftig. Deze mensen zitten hier eigenlijk al vanaf de oorlog (15 jaar). En omdat ze geen geld hebben en amper geld krijgen van de overheid kunnen ze ook hier niet weg. Het geld wat ze van de overheid krijgen is zo minimaal dat ze daar alleen hun eten van kunnen kopen. Er werkt ook haast niemand alleen een aantal mannen hebben werk. Als je werk vind bestaat er wel een kans om uit de vluchtelingen kampen te komen, je kunt dan sparen en een huis bouwen. Maar helaas is dit maar voor weinig mensen mogelijk.
Na deze dag hebben we wel normaal eten gekocht en heb ik gekookt. Branca kwam weer langs en vertelde verhalen over de oorlog en over Snaga Zene. Ook hebben we haar een cadeau gedaan wat ze aan de muur kon hangen.
Toen Branca weg ging hebben we nog een drankje gedronken en nog wat nagepraat over de dag.
Dag 4, dinsdag
Branca zette ons af bij het busstation en ging zelfs met ons mee een kaartje halen. Ook hebben we van haar een boek gekregen over Snaga Zene. We dachten dat de busreis deze keer wat korter zou duren, zo’n 1,5. Maar we zaten weer 3 uur in de bus. Ondertussen kregen we contact met Nina. Nina is een vrouw die wij nog kende van het project wat wij in Kacuni hebben gedaan. Nina zorgde ervoor dat we werden opgehaald met de taxi. De taxi bracht ons eerst naar de basisschool waar zij werkt. Het was erg leuk om haar weer te zien.
Vervolgens bracht de taxi ons naar Luna. Hier hebben we in januari met het project telkens gegeten en s’ avonds wat gedronken. Nedzad een man waar we in januari mee samen hebben gewerkt en die nu het jeugdcentrum draaiende houd zou naar Luna komen. Hij zou ons dan vertellen of we dan iets zouden kunnen doen/organiseren in het jeugdcentrum wat we daar hebben opgeknapt. Toen we het jeugdcentrum naar binnen wilde gaan zag ik weer iemand die ik heel lang niet had gezien. Saskia, Liënne en Merel vonden het goed als ik met hem mee ging om met hem bij te praten. Ook zag ik zijn zusje weer wat echt een super schatje is.
Toen ik terug kwam in het jeugdcentrum waren zij met een aantal kinderen memorie aan het spelen. De spelletjes die Saskia had meegenomen heeft zij daar gelaten.
Saskia, Liënne en Merel sliepen deze avond bij Layla een meisje waar ze in januari ook bij sliepen. Ik sliep bij Salem en Selma.
Dag 5, woensdag
De volgende dag heeft Salem mij wat van kacuni laten zien. S’middags bracht hij ons naar Sarajevo. Daar hebben Saskia, Merel en Liënne wat gewinkeld en wij 2 hebben wat gekletst in de zon. Toen wilde hij ons ook meteen naar Ramici brengen, maar hij wilde dan wel meteen aanrijden omdat hij moe was en de volgende dag weer om 5 uur op moest om te werken. Saskia, Merel en Liënne vonden het wel jammer dat we zo snel weer richting Ramici gingen.
S’ avonds in Ramici hebben we bij Gina die daar stage loopt en Alma haar stage begeleider gezeten. Deze avond sliepen we wel gewoon boven. De groep van Anita sliep nu ergens anders.
Dag 6, donderdag
Ik moest s’ ochtends om kwart voor 8 Gina wakker maken, want ik zou dan om half 9 een rondleiding krijgen waar ik in september stage zou gaan lopen. Dit was echt heel erg leuk. Vooral de kinderafdeling. 1 kindje probeerde telkens de filter van de sigaretten op te eten. Hier moest dus goed worden opgelet. Buiten waren er een aantal mannen aan het voetballen met een paar jongens die bij de groep van Anita hoorde.
Ik heb bijna alle afdelingen gezien en Gina legde mij uit wat zij daar allemaal deed.
Na deze rondleiding heb ik nog de groep van Anita meegeholpen met schilderen. De groep moest namelijk een gedeelte opknappen bij de instelling. Het zag er heel leuk uit.
En ja, toen gingen we alweer naar het vliegveld. Iedereen pakte zijn spullen en we reden weg van Ramici.
Het vliegtuig vloog weer naar Keulen en vanaf Keulen kwam er een bus uit Nederland ons ophalen.
En toen stonden we opeens weer op Helmond centraal.
Wat mij op viel in Bosnië is dat de mensen heel erg vriendelijk en gastvrij zijn.
Wat we hebben gezien in de vluchtelingen kampen heeft mij erg geraakt. Ik ga 3 maanden in Bosnië stage lopen bij de instelling in Ramici. Ondertussen wil ik graag kijken of ik meer kan betekenen voor de mensen in de vluchtelingen kampen. Hopelijk kan ik na de 3 maanden dat ik Bosnië zit projecten gaan opzetten, zodat door de projecten de leefsituatie in de vluchtelingen kampen verbeterd wordt.
zaterdag 13 juni 2009
Money, Money Please
Door: Saskia
Soms dan bezoek je een plek en dan hoor je dingen en zie je dingen en dan denk je…nou heb ik het gezien nou heb ik het gehoord. En dan ga je weer en dan val je zo hard van dat blok af mijn eerste keer Bosnië was heftig maar emotioneel gezien deed het lang is niet zoveel als het nu deed.
De eerste dag dat we daar kwamen we terecht bij een gehandicapte instelling en dan schrik je toch weer als je ziet hoe de zorg daar is in tegenstelling tot Nederland.
Op zondag kun je in Bosnië niet zoveel dus zijn we samen met de groep waarmee we gekomen waren de bergen van Sarajevo ingetrokken, dit was niet zomaar een gezellige wandeling maar we kregen plekken gezien waar dood, onrust en angst gezaaid was. De prijzentribune van de olympische spelen in ’84 diende in de oorlog als executieblok hoe je iets van triomf en trots in zoiets kun veranderen.
Die dag vertrokken we ook naar Tuzla, een stad omringd door vluchtelingenkampen, daar zouden we een dame –Branka- ontmoeten. Daar voor zaten vanuit Sarajevo 3 uur in bus, halverwege kwam er opeens een dame richting mij en Lienne ze vertellen dat ze in Nederland woonden en dan ze uit Bosnië omstreken Srebrencia kwam. Ze durfde echt nooit meer terug zo bang was er voor dat er nog een keer iets zou gebeuren.
Ook iets erg bij gebleven van de busreis elke halte stonden kinderen besmeurt onder de viezigheid en smerige kapotte kleren smeken voor money, money. Je wil ze dan zo graag iets geven maar het kan niet omdat je weet dat ze het af moeten staan.
Toen dat er opzat gingen we naar Snaga Zene wat kracht van de vrouwen betekend. Daar hebben we 2 nachten geslapen. We keken een morgen mee wat ze in Snaga zene deden, het was een soort van peuterspeelzaal maar dan voor kinderen met een moeilijker gezin. Dit is geheel gefinancierd door organisaties in Nederland. Daarnaast was er een pedagoge, psychiater en therapeutische groepen voor vrouwen. De medewerkers van snage zene behandelde ook de vrouwen in vluchtelingen kampen.
Waar wij dus met hun mee heen gaan, van de 3 heeft er zoveel indruk gemaakt het lag superafgelegen, kinderen met alleen maar kapotte dingen nauwelijks voldoende om te overleven met heelveel op een kleine plek.
Bij de andere 2 woonde we een vrouwe praatgroep bij hier kunnen vrouwen praten over wat ze mee gemaakt hebben en nog dagelijks in de band zijn van de oorlog. Veel zijn hun man kwijt geraakt maar van een aantal was het weekend een vreugde moment aangezien ze eindelijk te horen hebben gekregen dat hun man dood was.
Dit alles heeft heel veel indruk gemaakt, ook al was dit niet eind van de reis.
Soms dan bezoek je een plek en dan hoor je dingen en zie je dingen en dan denk je…nou heb ik het gezien nou heb ik het gehoord. En dan ga je weer en dan val je zo hard van dat blok af mijn eerste keer Bosnië was heftig maar emotioneel gezien deed het lang is niet zoveel als het nu deed.
De eerste dag dat we daar kwamen we terecht bij een gehandicapte instelling en dan schrik je toch weer als je ziet hoe de zorg daar is in tegenstelling tot Nederland.
Op zondag kun je in Bosnië niet zoveel dus zijn we samen met de groep waarmee we gekomen waren de bergen van Sarajevo ingetrokken, dit was niet zomaar een gezellige wandeling maar we kregen plekken gezien waar dood, onrust en angst gezaaid was. De prijzentribune van de olympische spelen in ’84 diende in de oorlog als executieblok hoe je iets van triomf en trots in zoiets kun veranderen.
Die dag vertrokken we ook naar Tuzla, een stad omringd door vluchtelingenkampen, daar zouden we een dame –Branka- ontmoeten. Daar voor zaten vanuit Sarajevo 3 uur in bus, halverwege kwam er opeens een dame richting mij en Lienne ze vertellen dat ze in Nederland woonden en dan ze uit Bosnië omstreken Srebrencia kwam. Ze durfde echt nooit meer terug zo bang was er voor dat er nog een keer iets zou gebeuren.
Ook iets erg bij gebleven van de busreis elke halte stonden kinderen besmeurt onder de viezigheid en smerige kapotte kleren smeken voor money, money. Je wil ze dan zo graag iets geven maar het kan niet omdat je weet dat ze het af moeten staan.
Toen dat er opzat gingen we naar Snaga Zene wat kracht van de vrouwen betekend. Daar hebben we 2 nachten geslapen. We keken een morgen mee wat ze in Snaga zene deden, het was een soort van peuterspeelzaal maar dan voor kinderen met een moeilijker gezin. Dit is geheel gefinancierd door organisaties in Nederland. Daarnaast was er een pedagoge, psychiater en therapeutische groepen voor vrouwen. De medewerkers van snage zene behandelde ook de vrouwen in vluchtelingen kampen.
Waar wij dus met hun mee heen gaan, van de 3 heeft er zoveel indruk gemaakt het lag superafgelegen, kinderen met alleen maar kapotte dingen nauwelijks voldoende om te overleven met heelveel op een kleine plek.
Bij de andere 2 woonde we een vrouwe praatgroep bij hier kunnen vrouwen praten over wat ze mee gemaakt hebben en nog dagelijks in de band zijn van de oorlog. Veel zijn hun man kwijt geraakt maar van een aantal was het weekend een vreugde moment aangezien ze eindelijk te horen hebben gekregen dat hun man dood was.
Dit alles heeft heel veel indruk gemaakt, ook al was dit niet eind van de reis.
donderdag 14 mei 2009
Een beetje verlaat
Maar hier alsnog het verslag van het AZC
Door: Lienne
Het AZC in Eindhoven. Een tijdelijke noodvoorziening waar mensen uit andere landen voor maximaal drie maanden kunnen verblijven totdat ze in het aanmeldcentrum Ter Apel door de IND kunnen worden verhoord. In mijn hoofd zijn AZC’s witte complexen aan de rand van een dorp of stad. In eerste instantie was ik tijdens onze afspraak het AZC ook voorbijgereden. Toen er geen gebouwen meer op de Oirschotsedijk te zien waren, moest het wel daar zijn. Een voormalig legerterrein.
Bij de ingang hebben Saskia en ik ons net als ieder ander bezoeker aangemeld. Merel wachtte ons op in het wachtkamertje ernaast. Samen met Peter liepen we naar het kantoor van de COA (centraal orgaan opvang asielzoekers). Bij de deur stonden groepen mannen die in het opvangcentrum zaten.
Samen met Peter bekeken we de voorlichting op de computer die de mensen bij aankomst in het AZC te zien krijgen. Dit wordt voornamelijk met beelden gepresenteerd in verband met de taalbarrière. Na enkele vragen en antwoorden kregen we een rondleiding in het opvangcentrum. In het kantoor van de COA hing een groot bord met allerlei verschillende kleuren kaartjes. Peter vertelde dat dit het planbord was waar de namen op staan van de mensen die aankomen en weggaan en ook de kamerverdeling. De kleurtjes waren voor het onderscheid tussen de mannen, vrouwen en kinderen. Ook het land van herkomst stond erbij. Vele landen werden vertegenwoordigd.
Hierna liepen we over het terrein naar het gebouw waar op dat moment enkele activiteiten plaatsvonden. Toevallig was er deze dag een bezoek van studenten van het Stedelijk College. Zij hadden samen met studenten uit Turkije een memory spel gemaakt die ze samen met de kinderen in het AZC gingen spelen. Ook wij mochten meedoen. Het was erg leuk, zoveel nationaliteiten bij elkaar.
Vervolgens kregen we een rondleiding van een jong meisjes die erg goed Engels sprak. Zij liet ons het internetcafé, leslokaal voor Nederlands en de kamers zien. De kamers waren niet groot. Er stond een bed, een kast, een tafel en een televisie. Toen ik deze ruimte bekeek, vond ik het jammer dat er geen gezamenlijke eetruimte was voor iedereen. Volgens Peter was dit vroeger wel het geval, maar nu haalden de mensen hun eten bij de centrale keuken en aten op hun kamers.
Over het algemeen werden er niet veel activiteiten voor de AZC bewoners georganiseerd. Er waren enkele kinderactiviteiten. Voor de vrouwen werd er wel twee keer in de week een praatgroep of een make-up activiteit georganiseerd. Ook wordt er twee keer in de week Nederlandse taalles gegeven. Maar deze zat altijd vol. Als er een plekje vrijkwam, doordat iemand op transfer ging, moest je er snel bij zijn. Om de tijd te doden, kunnen de bewoners vrijwilligerswerk, bijvoorbeeld ramen lappen, binnen het AZC doen.
Als laatste belandden we bij de transferlijst. Deze hing bij de ingang. Hier stonden namen op van diegenen die de volgende dag een interview in Ter Apel zouden hebben. Een naar gevoel bekroop me. Het was belangrijk om hier elke dag op te kijken. De familie van onze jonge begeleidster stond er op en zou de volgende dag met de rest van de “gelukkigen” in de bus naar Ter Apel vertrekken.
Door: Lienne
Het AZC in Eindhoven. Een tijdelijke noodvoorziening waar mensen uit andere landen voor maximaal drie maanden kunnen verblijven totdat ze in het aanmeldcentrum Ter Apel door de IND kunnen worden verhoord. In mijn hoofd zijn AZC’s witte complexen aan de rand van een dorp of stad. In eerste instantie was ik tijdens onze afspraak het AZC ook voorbijgereden. Toen er geen gebouwen meer op de Oirschotsedijk te zien waren, moest het wel daar zijn. Een voormalig legerterrein.
Bij de ingang hebben Saskia en ik ons net als ieder ander bezoeker aangemeld. Merel wachtte ons op in het wachtkamertje ernaast. Samen met Peter liepen we naar het kantoor van de COA (centraal orgaan opvang asielzoekers). Bij de deur stonden groepen mannen die in het opvangcentrum zaten.
Samen met Peter bekeken we de voorlichting op de computer die de mensen bij aankomst in het AZC te zien krijgen. Dit wordt voornamelijk met beelden gepresenteerd in verband met de taalbarrière. Na enkele vragen en antwoorden kregen we een rondleiding in het opvangcentrum. In het kantoor van de COA hing een groot bord met allerlei verschillende kleuren kaartjes. Peter vertelde dat dit het planbord was waar de namen op staan van de mensen die aankomen en weggaan en ook de kamerverdeling. De kleurtjes waren voor het onderscheid tussen de mannen, vrouwen en kinderen. Ook het land van herkomst stond erbij. Vele landen werden vertegenwoordigd.
Hierna liepen we over het terrein naar het gebouw waar op dat moment enkele activiteiten plaatsvonden. Toevallig was er deze dag een bezoek van studenten van het Stedelijk College. Zij hadden samen met studenten uit Turkije een memory spel gemaakt die ze samen met de kinderen in het AZC gingen spelen. Ook wij mochten meedoen. Het was erg leuk, zoveel nationaliteiten bij elkaar.
Vervolgens kregen we een rondleiding van een jong meisjes die erg goed Engels sprak. Zij liet ons het internetcafé, leslokaal voor Nederlands en de kamers zien. De kamers waren niet groot. Er stond een bed, een kast, een tafel en een televisie. Toen ik deze ruimte bekeek, vond ik het jammer dat er geen gezamenlijke eetruimte was voor iedereen. Volgens Peter was dit vroeger wel het geval, maar nu haalden de mensen hun eten bij de centrale keuken en aten op hun kamers.
Over het algemeen werden er niet veel activiteiten voor de AZC bewoners georganiseerd. Er waren enkele kinderactiviteiten. Voor de vrouwen werd er wel twee keer in de week een praatgroep of een make-up activiteit georganiseerd. Ook wordt er twee keer in de week Nederlandse taalles gegeven. Maar deze zat altijd vol. Als er een plekje vrijkwam, doordat iemand op transfer ging, moest je er snel bij zijn. Om de tijd te doden, kunnen de bewoners vrijwilligerswerk, bijvoorbeeld ramen lappen, binnen het AZC doen.
Als laatste belandden we bij de transferlijst. Deze hing bij de ingang. Hier stonden namen op van diegenen die de volgende dag een interview in Ter Apel zouden hebben. Een naar gevoel bekroop me. Het was belangrijk om hier elke dag op te kijken. De familie van onze jonge begeleidster stond er op en zou de volgende dag met de rest van de “gelukkigen” in de bus naar Ter Apel vertrekken.
dinsdag 12 mei 2009
Dinsdag 12 mei 2009
Oke de datum klopt niet meer helemaal.. Maar toch gaat deze blog verder waar de vorige geeindigt was.
Na een heftige avond namen we de volgende morgen, 5 mei, afscheid van Branka en Snaga Zene.
Ze heeft ons naar het station van Tuzla gebracht en alledrie hadden we ons een beetje verkeken op de reistijd.
Na drie uur kwamen we aan in Zenica. Hier hebben we Nina gebeld, zij woont in Kacuni en Nicole, Lienne en Saskia hadden in Januari al kennis gemaakt met haar.
Zij zorgde voor een taxi die ons eerst naar een schooltje bracht waar Nina op dat moment lesgaf.
Na een kort gesprek bracht de taxi ons naar Kacuni.
Daar aangekomen hebben we het jeugdcentrum bekeken dat een groep van Fontys in Januari opgeknapt had. Na een episch weerzien van twee personen, besloten Merel, Lienne en Saskia om een hapje te gaan eten. Dit verliep niet geheel soepel door een communicatieprobleem, maar we hebben ons vermaakt!
Rond een uur of zeven toverde we met z'n drieen de spelletjes uit de koffer, die we later in het jeugdcentrum zouden laten, en probeerde de bewoners van Kacuni aan de gang te krijgen.
Na een tijdje vermaakte een groepje kinderen zich erg met de Disney Memory.
Die nacht sliepen Lienne, Merel en Saskia in Busovaca. Lienne en Saskia hadden in Januari bij een gezin thuis geslapen. Na een telefoontje vonden ze het erg leuk dat ze weer kwamen.
Nicole bleef die nacht in Kacuni.
De volgende dag zagen we elkaar weer in Kacuni, waar we vervolgens verder reden naar Sarajevo. Daar zouden we nog iets eten en dan langzaamaan weer terug gaan naar Ramici teruggaan.
In Ramici hebben we ons voornamelijk voorbereid op de reis terug die de volgende dag alweer zou plaatsvinden.
Donderdag 7 mei zagen we Anita, William en de andere groep met wie we gekomen waren weer.
De reis terug was goed verlopen, alhoewel de vliegreis iets rustiger had gemogen.
Alles bij elkaar hebben we enorm veel gezien, rondgereisd en meegemaakt.
Onze individuele verhalen komen snel op de blog!
Merel
Nicole
Lienne
Saskia
Na een heftige avond namen we de volgende morgen, 5 mei, afscheid van Branka en Snaga Zene.
Ze heeft ons naar het station van Tuzla gebracht en alledrie hadden we ons een beetje verkeken op de reistijd.
Na drie uur kwamen we aan in Zenica. Hier hebben we Nina gebeld, zij woont in Kacuni en Nicole, Lienne en Saskia hadden in Januari al kennis gemaakt met haar.
Zij zorgde voor een taxi die ons eerst naar een schooltje bracht waar Nina op dat moment lesgaf.
Na een kort gesprek bracht de taxi ons naar Kacuni.
Daar aangekomen hebben we het jeugdcentrum bekeken dat een groep van Fontys in Januari opgeknapt had. Na een episch weerzien van twee personen, besloten Merel, Lienne en Saskia om een hapje te gaan eten. Dit verliep niet geheel soepel door een communicatieprobleem, maar we hebben ons vermaakt!
Rond een uur of zeven toverde we met z'n drieen de spelletjes uit de koffer, die we later in het jeugdcentrum zouden laten, en probeerde de bewoners van Kacuni aan de gang te krijgen.
Na een tijdje vermaakte een groepje kinderen zich erg met de Disney Memory.
Die nacht sliepen Lienne, Merel en Saskia in Busovaca. Lienne en Saskia hadden in Januari bij een gezin thuis geslapen. Na een telefoontje vonden ze het erg leuk dat ze weer kwamen.
Nicole bleef die nacht in Kacuni.
De volgende dag zagen we elkaar weer in Kacuni, waar we vervolgens verder reden naar Sarajevo. Daar zouden we nog iets eten en dan langzaamaan weer terug gaan naar Ramici teruggaan.
In Ramici hebben we ons voornamelijk voorbereid op de reis terug die de volgende dag alweer zou plaatsvinden.
Donderdag 7 mei zagen we Anita, William en de andere groep met wie we gekomen waren weer.
De reis terug was goed verlopen, alhoewel de vliegreis iets rustiger had gemogen.
Alles bij elkaar hebben we enorm veel gezien, rondgereisd en meegemaakt.
Onze individuele verhalen komen snel op de blog!
Merel
Nicole
Lienne
Saskia
maandag 4 mei 2009
Maandag 4 mei
Onze eerste update vanuit Bosnie!
We hebben met z´n vieren al ontzettend veel gezien en meegemaakt.
De reis naar Bosnie is erg goed verlopen. Het was de eerste keer vliegen voor Nicole, maar ze heeft zich er erg dapper doorheen geslagen.
Op het vliegveld in Sarajevo werden we opgehaald door een bus waar we met elf man ingingen.
Vanuit Out Of Area gingen er nog zes jongere uit Helmond mee. Samen met hun hebben we de eerste nacht in Ramici geslapen. De zaterdag bestond dus eigenlijk voornamelijk uit onze bestemming bereiken, elkaar iets beter leren kennen, koken en films kijken.
Naast de keuken was een kleinere ruimte waar twee banken stonden.
Hier zijn we met z´n vieren gaan liggen. Dit vooral omdat niemand echt wist waar de tent was, en we zouden de volgende dag misschien niet in Ramici slapen. (Dus niet de moeite om een tent op te zetten en luchtbedden op te blazen)
Rond tien uur ´s avonds werd duidelijk dat we de volgende avond terecht konden in Tuzla.
Om half acht ging op zondag 3 mei de wekker alweer. ´s Morgens gingen we met de groep jongeren mee die een ritje door de bergen gingen maken.
We zijn langs een hotel geweest dat nu is afgebrand. Voor de oorlog was het een hotel waar mensen die deelnamen aan de Olymische Spelen in konden overnachten tijdens de spelen. Tijdens de oorlog hebben soldaten de gasten in de kelders opgesloten en het hotel in brand gestoken.
Ook hebben we een stuk gezien waar de Olympische Spelen waren gehouden in 1984, waarna we onze weg vervolgden naar het Tunnelmuseum.
Hierna kwamen we in het centrum van Sarajevo uit. We hebben nog met de rest meegegeten en na een kort rondje door het centrum gingen we dan op eigen houtje verder.
Met de tram gingen we naar het busstation van Sarajevo en vanuit daar konden we met de bus naar Tuzla. Dit was een reis van drie uur. Op zich niet zo heel erg, alleen het word een iets ander verhaal wanneer heel de reis door de bergen gaat.
In tegenstelling tot in Nederland kregen we in de bus onze plaatsen aangewezen. Hierdoor zaten we niet met z´n vieren bij elkaar, maar zo kwam het wel dat een bosnische vrouw, Lienne en Saskia hoorde praten. Deze vrouw sprak hun aan en ze vertelde dat ze in de oorlog naar Nederland was gevlucht met haar twee zoons. Haar man en de rest van haar familie is gestorven tijdens de oorlog.
Ze woont nu nog steeds in Enschede. Voornamelijk omdat ze niet goed terugdurft. Haar eigen huis roept te pijnlijke herinneringen op. Wel gaat ze nog langs bij kennissen, zoals ook die dag. Ze was erg benieuwd naar wat we in Bosnie kwamen doen en zodra ze de redenen hoorden werd ze erg enthousiast.
Ze heeft aan de buschauffeur gevraagd of hij door wilde rijden tot onze bestemming, maar hij raadde ons aan om een taxi te pakken. Uiteindelijk kwam de vrouw in gesprek met vier andere vrouwen in de bus en zij hebben voor ons de taxi geregeld. Zo zijn we niet genept door de taxichauffeurs. (Zien wij eruit als toeristen dan?)
Aangekomen bij Snaga Žene, de instelling waarin we mochten overnachten, zijn we hartelijk ontvangen bij de buren. De vrouw die ons op zou vangen, Branka, zou er zo aankomen.
We zijn dus uiteindelijk goed aangekomen in Tuzla. En we hebben goed geslapen en dit keer met iets meer bewegingsruimte.
Maandag 4 mei, vandaag dus, hebben we kennis gemaakt met de instelling waarin we nu verblijven.
Waar Nicole en Merel geslapen hebben kwamen 2 groepen met kinderen die daar les kregen. In Bosnie gaan kinderen pas vanaf hun zesde jaar naar school, en hier kregen ze voorbereidend onderwijs. Als eerste mochten de kinderen van 4 tot 6 jaar, van fruit een insect maken. Ze kregen nog een rekenopdracht en uiteindelijk hebben ze nog voor ons gezongen. Beneden was voor de moeders een meditatie uurtje aan de gang. Toen kregen we de gelegenheid om vragen te stellen aan een medewerker die in Snaga Žene werkte. Rond een uur of twaalf konden we met twee andere medewerkers mee naar een soort van vluchtelingenkamp. De mensen die hier zaten zijn hun huis kwijtgeraakt tijdens de oorlog. Doordat deze kampen niet meer gesubsidieerd worden door de overheid konden ze zelf kiezen of ze hier wilden blijven. Of ze konden terug naar hun (vaak verwoeste) huizen. Veel mensen zijn toch in het kamp gebleven.
Met de twee medewerkers mochten we een huis binnen waar alle vrouwen bij elkaar kwamen. We konden niet verstaan waar ze het over hadden, maar achteraf hoorden we dat de twee medewerkers elke week langsgaan bij de vrouwen. Dan kunnen te kwijt wat ze in die zeven dagen gedaan hebben en waar ze tegenaan lopen.
Zo zijn we in drie van dit soort kampen geweest. Bij het tweede kamp waar we kwamen hebben we met z´n vieren speelgoed uitgedeelt in een klas. Dit speelgoed hadden we in Nederland bij elkaar gezocht.
Na een slingerende weg terug naar Snaga Žene, zijn we ons alweer langzaam voor aan het bereiden op morgen.
Morgenvroeg vertrekken we weer met de bus naar Kacuni waar we welkom zijn bij het jeugdcentrum dat een groep van de Fontys heeft opgeknapt in Januari.
Hier gaan we proberen activiteiten te organiseren voor de jeugd die daar komt.
Allemaal erg spannend en leuk weer!
Wij hopen binnenkort snel weer een bericht op de blog te kunnen plaatsen.
Merel
Nicole
Lienne
Saskia
We hebben met z´n vieren al ontzettend veel gezien en meegemaakt.
De reis naar Bosnie is erg goed verlopen. Het was de eerste keer vliegen voor Nicole, maar ze heeft zich er erg dapper doorheen geslagen.
Op het vliegveld in Sarajevo werden we opgehaald door een bus waar we met elf man ingingen.
Vanuit Out Of Area gingen er nog zes jongere uit Helmond mee. Samen met hun hebben we de eerste nacht in Ramici geslapen. De zaterdag bestond dus eigenlijk voornamelijk uit onze bestemming bereiken, elkaar iets beter leren kennen, koken en films kijken.
Naast de keuken was een kleinere ruimte waar twee banken stonden.
Hier zijn we met z´n vieren gaan liggen. Dit vooral omdat niemand echt wist waar de tent was, en we zouden de volgende dag misschien niet in Ramici slapen. (Dus niet de moeite om een tent op te zetten en luchtbedden op te blazen)
Rond tien uur ´s avonds werd duidelijk dat we de volgende avond terecht konden in Tuzla.
Om half acht ging op zondag 3 mei de wekker alweer. ´s Morgens gingen we met de groep jongeren mee die een ritje door de bergen gingen maken.
We zijn langs een hotel geweest dat nu is afgebrand. Voor de oorlog was het een hotel waar mensen die deelnamen aan de Olymische Spelen in konden overnachten tijdens de spelen. Tijdens de oorlog hebben soldaten de gasten in de kelders opgesloten en het hotel in brand gestoken.
Ook hebben we een stuk gezien waar de Olympische Spelen waren gehouden in 1984, waarna we onze weg vervolgden naar het Tunnelmuseum.
Hierna kwamen we in het centrum van Sarajevo uit. We hebben nog met de rest meegegeten en na een kort rondje door het centrum gingen we dan op eigen houtje verder.
Met de tram gingen we naar het busstation van Sarajevo en vanuit daar konden we met de bus naar Tuzla. Dit was een reis van drie uur. Op zich niet zo heel erg, alleen het word een iets ander verhaal wanneer heel de reis door de bergen gaat.
In tegenstelling tot in Nederland kregen we in de bus onze plaatsen aangewezen. Hierdoor zaten we niet met z´n vieren bij elkaar, maar zo kwam het wel dat een bosnische vrouw, Lienne en Saskia hoorde praten. Deze vrouw sprak hun aan en ze vertelde dat ze in de oorlog naar Nederland was gevlucht met haar twee zoons. Haar man en de rest van haar familie is gestorven tijdens de oorlog.
Ze woont nu nog steeds in Enschede. Voornamelijk omdat ze niet goed terugdurft. Haar eigen huis roept te pijnlijke herinneringen op. Wel gaat ze nog langs bij kennissen, zoals ook die dag. Ze was erg benieuwd naar wat we in Bosnie kwamen doen en zodra ze de redenen hoorden werd ze erg enthousiast.
Ze heeft aan de buschauffeur gevraagd of hij door wilde rijden tot onze bestemming, maar hij raadde ons aan om een taxi te pakken. Uiteindelijk kwam de vrouw in gesprek met vier andere vrouwen in de bus en zij hebben voor ons de taxi geregeld. Zo zijn we niet genept door de taxichauffeurs. (Zien wij eruit als toeristen dan?)
Aangekomen bij Snaga Žene, de instelling waarin we mochten overnachten, zijn we hartelijk ontvangen bij de buren. De vrouw die ons op zou vangen, Branka, zou er zo aankomen.
We zijn dus uiteindelijk goed aangekomen in Tuzla. En we hebben goed geslapen en dit keer met iets meer bewegingsruimte.
Maandag 4 mei, vandaag dus, hebben we kennis gemaakt met de instelling waarin we nu verblijven.
Waar Nicole en Merel geslapen hebben kwamen 2 groepen met kinderen die daar les kregen. In Bosnie gaan kinderen pas vanaf hun zesde jaar naar school, en hier kregen ze voorbereidend onderwijs. Als eerste mochten de kinderen van 4 tot 6 jaar, van fruit een insect maken. Ze kregen nog een rekenopdracht en uiteindelijk hebben ze nog voor ons gezongen. Beneden was voor de moeders een meditatie uurtje aan de gang. Toen kregen we de gelegenheid om vragen te stellen aan een medewerker die in Snaga Žene werkte. Rond een uur of twaalf konden we met twee andere medewerkers mee naar een soort van vluchtelingenkamp. De mensen die hier zaten zijn hun huis kwijtgeraakt tijdens de oorlog. Doordat deze kampen niet meer gesubsidieerd worden door de overheid konden ze zelf kiezen of ze hier wilden blijven. Of ze konden terug naar hun (vaak verwoeste) huizen. Veel mensen zijn toch in het kamp gebleven.
Met de twee medewerkers mochten we een huis binnen waar alle vrouwen bij elkaar kwamen. We konden niet verstaan waar ze het over hadden, maar achteraf hoorden we dat de twee medewerkers elke week langsgaan bij de vrouwen. Dan kunnen te kwijt wat ze in die zeven dagen gedaan hebben en waar ze tegenaan lopen.
Zo zijn we in drie van dit soort kampen geweest. Bij het tweede kamp waar we kwamen hebben we met z´n vieren speelgoed uitgedeelt in een klas. Dit speelgoed hadden we in Nederland bij elkaar gezocht.
Na een slingerende weg terug naar Snaga Žene, zijn we ons alweer langzaam voor aan het bereiden op morgen.
Morgenvroeg vertrekken we weer met de bus naar Kacuni waar we welkom zijn bij het jeugdcentrum dat een groep van de Fontys heeft opgeknapt in Januari.
Hier gaan we proberen activiteiten te organiseren voor de jeugd die daar komt.
Allemaal erg spannend en leuk weer!
Wij hopen binnenkort snel weer een bericht op de blog te kunnen plaatsen.
Merel
Nicole
Lienne
Saskia
vrijdag 1 mei 2009
Een middag op bezoek op een AZC
Door: Saskia
Als je er langs komt rijden met de auto krijg je altijd een beetje een naar gevoel, het heeft iets weg van een gevangenis met die hekken er om heen en de gebouwen die je ziet staat maken het er ook niet beter op.
We hadden die dag een afspraak met de heer Peter Poorter, hij zou ons een presentatie en een rondleiding geven. Voor je bij het kantoor ben waar de presentatie wordt gegeven zie je al een hoop veel pictogrammen omdat weinig mensen de taal kennen mensen die samenscholen voor gebouwen.
Voor het gebouw waar het vanuit werd gewerkt en gecoördineerd word wemelt het van de mensen hopen op een klusje, om een spelletje te lenen maar ook omdat er bezoekers waren (wij) was erg veel belangstelling.
Tijdens de presentatie werd kregen we verteld wat je hier als nieuwkomer voor informatie krijgt over zijn kamer, het eten, ter Apel, de spullen en transferlist en uiteraard dingen die wel en niet mogen. Dit waren een hoop regels waar ze rekening mee moeten houden.
Toen kregen we een rondleiding en dit begon al in het kantoor daar dan hadden ze een muur vol met een soort van een klein postvakjes, 4 postvakjes waren een kamer en als een blauw kaartje in een postvakje zat werd het bezet door een man, zo had je ook nog rood en oranje.
Toen we naar buiten gingen kwamen we langs het magazijn. Hier kunnen mensen aan het begin van het verblijf beddengoed krijgen en wat andere nodige spullen. Deze moeten de dag voor ze naar transfer terug brengen naar het magazijn.
Op onze weg naar de volgende ruimte kwamen een groepje bewoners wat ramen aan het lappen was. Peter vertelde dat dit een taakstraf was ze hadden zich niet aan de regels gehouden dus moesten ze over ruimte houden.
We liepen langs een gebouw dit was een school hier werden cursussen Nederlands gegeven wat momenteel een heel stuk minder was omdat geheel gedraaid wordt door vrijwilligers maar de klassen zitten altijd vol.
Bij het volgende gebouw aangekomen, dit was het restaurant. Hier wordt als een nieuwe groep komt, de presentatie gehouden. Hier worden ook films vertoont. Het heette het restaurant want vroeger wat dit publieke eetruimte nu konden alleen nog het eten hier halen en op hun kamer op eten. Koken was verboden op de kamer ivb met brandgevaar. Er waren al een aantal gebouwen gesloten door de brandweer omdat het niet veilig. Hier was ook een kinderverblijf bij.
Als je restaurant iets verder door loop waren er de vrouwen en kinderruimte, hier broeide het van activiteiten een aantal middelbare scholen waren er hun maatschappelijk stage aan het vervullen en waren spelletjes aan het te doe met de kinderen in het centrum en ze werden overladen met lekkernijen. Toen waren we ook mee gaan doe met de spelletjes en dat was echt heel leuk de communicatie is echt moeizaam maar spelletjes zoals memorie zijn universeel en dat maakt het erg leuk.
Daarna heeft een klein meisje met perfect engels haar kamer laten zien. Een kamer van net 18 m2 waar 2 stapelbedden in staan 4 kleine kastjes en ook is een tafel met stoelen.
Op de weg terug naar ingang/uitgang kwamen we nog langs het internetcafé, dit altijd druk bezet door de mensen. Het verzopen voetbalveld. En als laats veel besproken transferlist hier moet je als bewoner elke dag op kijken of je naar de volgende bestemming in Nederland kan: ter Apel.
Als je er langs komt rijden met de auto krijg je altijd een beetje een naar gevoel, het heeft iets weg van een gevangenis met die hekken er om heen en de gebouwen die je ziet staat maken het er ook niet beter op.
We hadden die dag een afspraak met de heer Peter Poorter, hij zou ons een presentatie en een rondleiding geven. Voor je bij het kantoor ben waar de presentatie wordt gegeven zie je al een hoop veel pictogrammen omdat weinig mensen de taal kennen mensen die samenscholen voor gebouwen.
Voor het gebouw waar het vanuit werd gewerkt en gecoördineerd word wemelt het van de mensen hopen op een klusje, om een spelletje te lenen maar ook omdat er bezoekers waren (wij) was erg veel belangstelling.
Tijdens de presentatie werd kregen we verteld wat je hier als nieuwkomer voor informatie krijgt over zijn kamer, het eten, ter Apel, de spullen en transferlist en uiteraard dingen die wel en niet mogen. Dit waren een hoop regels waar ze rekening mee moeten houden.
Toen kregen we een rondleiding en dit begon al in het kantoor daar dan hadden ze een muur vol met een soort van een klein postvakjes, 4 postvakjes waren een kamer en als een blauw kaartje in een postvakje zat werd het bezet door een man, zo had je ook nog rood en oranje.
Toen we naar buiten gingen kwamen we langs het magazijn. Hier kunnen mensen aan het begin van het verblijf beddengoed krijgen en wat andere nodige spullen. Deze moeten de dag voor ze naar transfer terug brengen naar het magazijn.
Op onze weg naar de volgende ruimte kwamen een groepje bewoners wat ramen aan het lappen was. Peter vertelde dat dit een taakstraf was ze hadden zich niet aan de regels gehouden dus moesten ze over ruimte houden.
We liepen langs een gebouw dit was een school hier werden cursussen Nederlands gegeven wat momenteel een heel stuk minder was omdat geheel gedraaid wordt door vrijwilligers maar de klassen zitten altijd vol.
Bij het volgende gebouw aangekomen, dit was het restaurant. Hier wordt als een nieuwe groep komt, de presentatie gehouden. Hier worden ook films vertoont. Het heette het restaurant want vroeger wat dit publieke eetruimte nu konden alleen nog het eten hier halen en op hun kamer op eten. Koken was verboden op de kamer ivb met brandgevaar. Er waren al een aantal gebouwen gesloten door de brandweer omdat het niet veilig. Hier was ook een kinderverblijf bij.
Als je restaurant iets verder door loop waren er de vrouwen en kinderruimte, hier broeide het van activiteiten een aantal middelbare scholen waren er hun maatschappelijk stage aan het vervullen en waren spelletjes aan het te doe met de kinderen in het centrum en ze werden overladen met lekkernijen. Toen waren we ook mee gaan doe met de spelletjes en dat was echt heel leuk de communicatie is echt moeizaam maar spelletjes zoals memorie zijn universeel en dat maakt het erg leuk.
Daarna heeft een klein meisje met perfect engels haar kamer laten zien. Een kamer van net 18 m2 waar 2 stapelbedden in staan 4 kleine kastjes en ook is een tafel met stoelen.
Op de weg terug naar ingang/uitgang kwamen we nog langs het internetcafé, dit altijd druk bezet door de mensen. Het verzopen voetbalveld. En als laats veel besproken transferlist hier moet je als bewoner elke dag op kijken of je naar de volgende bestemming in Nederland kan: ter Apel.
donderdag 23 april 2009
Op 2 mei om half tien..
Vertrekken we naar Bosnie!!!!
Dinsdag 21 maart zijn Merel en Nicole langsgeweest bij Out Of Area.
Dit in eerste instantie om enige hulp te vragen voor het sponsorgeld. Hun hebben ons enorm uit de brand geholpen!
Vandaag zijn de tickets geboekt, die goedkoper waren doordat Out Of Area als bedrijf aangeschreven staat.
Verder mogen we gebruik maken van hun terrein en faciliteiten in Ramici.
Daar staat een bungalow waar wij mogen kamperen in een tentje. Ook in de tent investeerd Out Of Area.
William, enorm bedankt!!
Op 2 mei vertrekken we met het vliegtuig naar Bosnie vanuit Keulen. Wij moeten nog wel wat sponsorgeld binnenhalen om de gehele vliegtickets te kunnen bekostigen. Gelukkig hebben we nog enkele dingen lopen, maar alsnog: elke euro is nog steeds welkom!
Dinsdag 21 maart zijn Merel en Nicole langsgeweest bij Out Of Area.
Dit in eerste instantie om enige hulp te vragen voor het sponsorgeld. Hun hebben ons enorm uit de brand geholpen!
Vandaag zijn de tickets geboekt, die goedkoper waren doordat Out Of Area als bedrijf aangeschreven staat.
Verder mogen we gebruik maken van hun terrein en faciliteiten in Ramici.
Daar staat een bungalow waar wij mogen kamperen in een tentje. Ook in de tent investeerd Out Of Area.
William, enorm bedankt!!
Op 2 mei vertrekken we met het vliegtuig naar Bosnie vanuit Keulen. Wij moeten nog wel wat sponsorgeld binnenhalen om de gehele vliegtickets te kunnen bekostigen. Gelukkig hebben we nog enkele dingen lopen, maar alsnog: elke euro is nog steeds welkom!
zondag 19 april 2009
Een bezoek aan het ACZ in Eindhoven
Door: Merel
Op 26 maart stapte ik op mijn fiets richting de Oirschotsedijk in Eindhoven. Ik ging naar het asielzoekerscentrum waar ik samen met Lienne en Saskia een afspraak had met Peter.
We gingen naar een gebouwtje waar de administratie van het AZC gevestigd zat. Daar kregen we de PowerPoint presentatie te zien die de mensen te zien krijgen als ze voor het eerst binnen komen.
Dit bestond uit de regels, waar alles was en waar de mensen alles konden vinden.
Er waren veel plaatjes en duidelijke symbolen zodat mensen die de taal niet konden verstaan, wel wisten wat er werd bedoelt.
Het verblijf was daar maximaal drie maanden. Omdat ze vlakbij Eindhoven Airport liggen, mogen ze volgens de wet daar niet langer dan drie maanden wonen.
Elke dag moeten de mensen op de Transfer lijst kijken of ze op interview mogen in Ter Apel. Wanneer hun naam op de lijst staat moeten ze hun kamer netjes achterlaten en hun spullen terugbrengen naar het magazijn. Het ligt aan de groepsgrootte hoe ze naar Ter Apel gaan. Of met de bus of met een taxi.
Alles word in natura betaald. Zo kunnen ze toiletartikelen krijgen en meer van dat soort dingen. Als ze de orde verstoord hebben of een andere regel overtreden hebben, krijgen ze de kans om goed gedrag te tonen. Dan krijgen ze een klusje dat kan uitlopen van tot de ramen lappen tot het trottoir vegen. Bij een tweede waarschuwing worden ze weggestuurd.
Nadat we de kans hadden gekregen om vragen te stellen kregen we een korte rondleiding.
Het toeval bestond dat er in de recreatiezaal een groep studenten zat. Zij waren van de Eindhovense School en het Stedelijk College Eindhoven. Zij hadden een uitwisselingsproject met Turkije en ze waren spelletjes aan het doen wat ze zelf gemaakt hadden. Dit waren voornamelijk Memorie en een zelfbedacht spelletje. Het uitgangspunt was dat Engels, Nederlands en Arabisch met elkaar verbonden waren.
Hierna liepen we met een groepje mee dat een rondleiding kreeg van twee meisjes dat op het AZC verblijven. We mochten bij haar kamer naar binnen waar hun moeder was. Het was erg klein. Er stonden twee bedden, een tv, een wasbak en een koelkast. De moeder sprak geen Engels. Haar dochtertje vertaalt dat ze nog niet weet wanneer ze weg moet. Het andere meisje wilde ook haar kamer laten zien maar dat vind haar familie niet goed.
We liepen samen met Peter terug naar de ingang waar we nog een blik mogen werpen op de Transferlijst. We zagen dat het meisje dat ons net rondleidde die volgende dag weg mocht voor een interview.
Ik vond het zeer interessant om te zien en om het hele verhaal van Peter aan te horen.
Peter vertelde dat het geen gevangenis is, maar af en toe vond ik het daar af en toe wel trekjes van hebben. Het personeel dat er aan het werk was had minimaal een walkie talkie bij zich. Er is daar een strenge beveiliging en ik kreeg sterk het gevoel dat veel asielzoekers zich daar stierlijk liepen te vervelen.
Ook toen we terugliepen naar de uitgang keek ik nog een keer om. Het was niet echt fijn om te zien dat alle mannelijke asielzoekers tegen het raam aangeplakt zaten en ons nog lang nakeken.
Maar het is erg verhelderend voor mij geweest om te zien in wat voor wereld een asielzoeker leeft.
Maar hoe Lienne en Saskia daar over denken..?
Op 26 maart stapte ik op mijn fiets richting de Oirschotsedijk in Eindhoven. Ik ging naar het asielzoekerscentrum waar ik samen met Lienne en Saskia een afspraak had met Peter.
We gingen naar een gebouwtje waar de administratie van het AZC gevestigd zat. Daar kregen we de PowerPoint presentatie te zien die de mensen te zien krijgen als ze voor het eerst binnen komen.
Dit bestond uit de regels, waar alles was en waar de mensen alles konden vinden.
Er waren veel plaatjes en duidelijke symbolen zodat mensen die de taal niet konden verstaan, wel wisten wat er werd bedoelt.
Het verblijf was daar maximaal drie maanden. Omdat ze vlakbij Eindhoven Airport liggen, mogen ze volgens de wet daar niet langer dan drie maanden wonen.
Elke dag moeten de mensen op de Transfer lijst kijken of ze op interview mogen in Ter Apel. Wanneer hun naam op de lijst staat moeten ze hun kamer netjes achterlaten en hun spullen terugbrengen naar het magazijn. Het ligt aan de groepsgrootte hoe ze naar Ter Apel gaan. Of met de bus of met een taxi.
Alles word in natura betaald. Zo kunnen ze toiletartikelen krijgen en meer van dat soort dingen. Als ze de orde verstoord hebben of een andere regel overtreden hebben, krijgen ze de kans om goed gedrag te tonen. Dan krijgen ze een klusje dat kan uitlopen van tot de ramen lappen tot het trottoir vegen. Bij een tweede waarschuwing worden ze weggestuurd.
Nadat we de kans hadden gekregen om vragen te stellen kregen we een korte rondleiding.
Het toeval bestond dat er in de recreatiezaal een groep studenten zat. Zij waren van de Eindhovense School en het Stedelijk College Eindhoven. Zij hadden een uitwisselingsproject met Turkije en ze waren spelletjes aan het doen wat ze zelf gemaakt hadden. Dit waren voornamelijk Memorie en een zelfbedacht spelletje. Het uitgangspunt was dat Engels, Nederlands en Arabisch met elkaar verbonden waren.
Hierna liepen we met een groepje mee dat een rondleiding kreeg van twee meisjes dat op het AZC verblijven. We mochten bij haar kamer naar binnen waar hun moeder was. Het was erg klein. Er stonden twee bedden, een tv, een wasbak en een koelkast. De moeder sprak geen Engels. Haar dochtertje vertaalt dat ze nog niet weet wanneer ze weg moet. Het andere meisje wilde ook haar kamer laten zien maar dat vind haar familie niet goed.
We liepen samen met Peter terug naar de ingang waar we nog een blik mogen werpen op de Transferlijst. We zagen dat het meisje dat ons net rondleidde die volgende dag weg mocht voor een interview.
Ik vond het zeer interessant om te zien en om het hele verhaal van Peter aan te horen.
Peter vertelde dat het geen gevangenis is, maar af en toe vond ik het daar af en toe wel trekjes van hebben. Het personeel dat er aan het werk was had minimaal een walkie talkie bij zich. Er is daar een strenge beveiliging en ik kreeg sterk het gevoel dat veel asielzoekers zich daar stierlijk liepen te vervelen.
Ook toen we terugliepen naar de uitgang keek ik nog een keer om. Het was niet echt fijn om te zien dat alle mannelijke asielzoekers tegen het raam aangeplakt zaten en ons nog lang nakeken.
Maar het is erg verhelderend voor mij geweest om te zien in wat voor wereld een asielzoeker leeft.
Maar hoe Lienne en Saskia daar over denken..?
vrijdag 17 april 2009
Sponsoring
Een tijdje geleden alweer dat er een update was van ons buitenlandproject. Wij zijn dan ook druk bezig geweest met de sponsoring. Wat voor pogingen wij hebben gedaan om geld bij elkaar te sprokkelen?
Een foto zegt meer dan duizend woorden..... Toch?
Een foto zegt meer dan duizend woorden..... Toch?
Dit alles heeft al heel wat centjes opgelevert. Maar wij zijn er nog lang niet. Elke euro is nog steeds welkom!
(En ja dit was schaamteloze reclame)
vrijdag 27 maart 2009
Wat gaan wij in godsnaam doen in Bosnie?
De opdracht:
Kies een thema, gekoppeld aan jongeren. Onderzoek een instelling in Nederland. En doe dit ook in het buitenland.
Klein detail: De hele reis mag je geen cent kosten.
En zo zijn wij al een paar maanden hard aan het werk om dit voor elkaar te krijgen.
Waaarom Bosnie?
Een tijdje geleden is er al een hele groep CMV'ers in Kacuni, Bosnie geweest. Dit was zo overweldigend voor 3 van de 4 studenten van deze groep, dat ze terug wilde. Ondergetekende was het hier al gauw mee eens, dat er toch nog een kans was om naar Bosnie te gaan.
Tot nu toe zijn we met z'n drieen naar het AZC in Eindhoven geweest om hier onderzoek te doen naar vluchtelingen.
Ook zijn we druk bezig om het sponsorgeld bij elkaar te sprokkelen.
Hierover meer in de komende blogs!
Ik wens u erg veel plezier met het volgen van onze weg naar Bosnie!
Merel
Kies een thema, gekoppeld aan jongeren. Onderzoek een instelling in Nederland. En doe dit ook in het buitenland.
Klein detail: De hele reis mag je geen cent kosten.
En zo zijn wij al een paar maanden hard aan het werk om dit voor elkaar te krijgen.
Waaarom Bosnie?
Een tijdje geleden is er al een hele groep CMV'ers in Kacuni, Bosnie geweest. Dit was zo overweldigend voor 3 van de 4 studenten van deze groep, dat ze terug wilde. Ondergetekende was het hier al gauw mee eens, dat er toch nog een kans was om naar Bosnie te gaan.
Tot nu toe zijn we met z'n drieen naar het AZC in Eindhoven geweest om hier onderzoek te doen naar vluchtelingen.
Ook zijn we druk bezig om het sponsorgeld bij elkaar te sprokkelen.
Hierover meer in de komende blogs!
Ik wens u erg veel plezier met het volgen van onze weg naar Bosnie!
Merel
Abonneren op:
Posts (Atom)
